De Triatlon als metafoor
Hoe een zeer onprettige situatie mij toch heel veel heeft gebracht.
Kortgeleden heb ik een kies laten trekken, ik zal iedereen de details besparen, maar een overgevoeligheid voor amalgaam
en de gebruikte verdoving betekenden voor mij een duidelijke pas op de plaats.
Opeens wist ik wat ‘moe-zijn’ was en ben ik 3 weken mijn stoel amper uit geweest.
De energie die anders zo rijkelijk aanwezig was ontbrak en zorgde ervoor dat er niet alleen niets uit mijn handen kwam,
maar dat er ook te weinig energie was om mij bijvoorbeeld actief bezig te houden met het Sjamanisme.
Het was een oefening in geduld dus, iets waar ik niet zo heel erg rijk mee bedeeld ben overigens.
Tijd genoeg om innerlijk steeds maar weer dezelfde vraag te stellen: ‘wat heeft dit te betekenen en wat is de les die ik nu te leren heb?’
Nee ik heb geen kaartjes getrokken en heb niet meegedaan aan de vele (voor mij ongeloofwaardige) berichtjes op Facebook
die je zogenaamd meer over jezelf vertellen.
Ik ben de weg naar binnen gegaan, heb de Spirits van ‘mijn’ stenen uitgenodigd om met mij mee te kijken
en sliep elke nacht met een steen in mijn hand, voor zover er sprake van slapen was.
Zo werd het inzicht geboren, beetje bij beetje, precies wat ik aankon.
Zodra ik weer een stukje van de boodschap begrepen had, ontvouwde zich een volgend deel van het grotere geheel.
Bijzonder is dat op de stenen die ik het meest gebruikte, natuurlijke afbeeldingen staan die precies aangeven waar ik nu sta,
afbeeldingen die ik tot nu toe nooit heb begrepen.
Dat kón ook niet omdat het daar de tijd nog niet voor was.
Zo zie je maar weer dat alles wat je nodig hebt altijd al aanwezig is,
alleen wacht op het juiste moment dat je het kunt begrijpen en kunt leven.
Het nieuwe inzicht, dat mij langzaam duidelijk werd, heb ik overigens niet zonder slag of stoot aanvaard,
ik heb het over en te na innerlijk gewikt en gewogen en steeds weer was de boodschap van de gebruikte metafoor hetzelfde. Een triatlon!
Nu raadpleegde ik wél een paar kaartendecks, die bevestigden wat ik diep van binnen al wist.
Het gaat over opeenvolgende fases in je leven die doorlopen moeten worden om uiteindelijk bij de finish (de Bron) uit te komen.
Ik heb een intensieve fietstocht uitgereden, ben net van de ‘fiets’ gestapt en sta met de fiets in de hand klaar om deze los te laten
voor de volgende etappe in de triatlon, één die alleen op eigen kracht uitgevoerd kan worden.
Geen supersnelle racefiets meer die mij snel brengt waar ik wil zijn, alleen mijn eigen lijf om de finish te bereiken.
Loslaten dus van de fiets die mij tot nu toe verder bracht, wetend dat er geen weg terug meer is.
Geen tools meer, just ‘me’ ontdaan van alle franje.
Net als na het afronden van een opleiding moet ik nu, met de opgedane kennis en ervaring die ik tijdens
de ‘opleiding aan de levensschool’ mij eigen heb mogen maken, volledig op eigen inzicht mijn weg vervolgen.
Niemand die meer over mijn schouder meekijkt om mij iets aan te reiken of mij terug te fluiten,
niemand meer die mij advies geeft omdat ik klaarblijkelijk hun vertrouwen heb gewonnen. Scary, isn’t it.
Nu ben ik helemaal die dubbele Rode Aarde die ik volgens de Maya Tzolkin ben en gids ik mijzelf.
Nou lekker dan voor iemand die gewoonlijk niet overloopt van zelfvertrouwen en graag op safe speelt.
‘A point of no return’ ook nog eens, ik moet wel of ik nu wil of niet.
Ik word gewoon in het diepe gegooid en moet zwemmend verder in deze triatlon.
Niet meer leunen, maar zelf een leuning zíjn.
Wat mijn eigen pad betreft wordt het dus volledig mijn eigen koers volgen.
Waar het anderen betreft, mag ik vanaf de zijkant een hand uitsteken om een eindje met iemand op te fietsen in de triatlon van hún leven. Ik weet inmiddels wat het inhoudt om het fietsgedeelte van de triatlon uit te rijden,
ik ken de beruchte man met de hamer want ik heb hem diverse keren ontmoet.
Maar ik weet ook dat je in jezelf moet blijven geloven, voorrang moet geven aan de stem van je hart, nooit op moet geven,
moet blijven vertrouwen in jezelf ook al lijkt het tegen beter weten in, om uiteindelijk die eindstreep te bereiken en dat gaat lukken ook!!!
Met mijn opgedane levenservaring mag ik anderen aanmoedigen,
in deze hoedanigheid echter wél met gebruikmaking van alle tools die ik in mijn leven vergaard heb.
Ondertussen blijf ik oefenen om volledig op eigen kracht verder te gaan en nieuwe stappen te zetten,
stappen nodig om de finish te bereiken, stappen die ik misschien niet gezet zou hebben als mijn kies mij niet dwong hiervoor te kiezen.
Een ingrijpende en vast herkenbare gebeurtenis.
Wat de vervolgetappe in deze triatlon betreft, zag ik dat Iedereen die deelneemt aan deze etappe een eigen unit vormt
in dit - voor mij - nieuwe veld, een unit die je zelf naar eigen inzicht en kunnen vorm geeft.
Mijn unit is een en al geometrie, een soort driedimensionale mandala gekoppeld aan andere units,
die samen een schaalmodel van atomen vormen: het molecule van LIEFDE.
Dát is de basis die extra aandacht krijgt in dit traject van de triatlon, de totale ge- en beleefde LIEFDE die naast onvoorwaardelijk,
ook álles wat op, in en om Moeder Aarde leeft omvat.
Eerst in je eigen leven, je eigen omgeving, dan de plaats, het land, het werelddeel waar je woont,
om vervolgens onze lieve Moeder Aarde te omarmen.
Niet om Haar te helen, want Moeder Aarde is heel goed in staat om zichzelf te helen, daar heeft ze ons echt niet voor nodig.
Als Moeder Aarde via ons zware energie uitzendt naar de Kosmos, is dat niet omdat zij dit alleen niet kan
en wij haar hierbij moeten helpen, maar doet ze dit juist om ons te helpen in ons eigen bewustwordingsproces
en bewijst ze ons daarmee dus een grote dienst.
Alle zware energie die zo door Haar, en misschien zo nu en dan wel via ons, naar de Kosmos gestuurd wordt,
is een vorm van communicatie en wordt door de Kosmos gezien als een hologram van Moeder Aarde
waarin te lezen valt hoe het er voor- en op Moeder Aarde voorstaat.
Alleen zó kan de Kosmos Moeder Aarde zuiver lezen en daar, in nauwe samenwerking met de Grote Moeder,
uit opmaken op welke manier Moeder Aarde vanuit de Kosmos specifieke steun verlangt,
iets waar zij overigens zelf actief aan bijdraagt door als een enorme magneet díe Kosmische krachten aan te trekken
die ze op dat moment nodig heeft..
Dat kan betekenen dat er vanuit de Kosmos, vanaf die heel veel verschillende planeten waar wij er nog maar een paar van kennen, ‘mensen en dieren, bomen en planten, stenen en water’ - om maar eens een paar voorbeelden te noemen - ingezet kunnen worden
om een bijdrage te leveren aan het welzijn van Moeder Aarde.
Een bijdrage op verzoek van Moeder Aarde zélf en niet andersom.
Een bijdrage waar, als mij dat gevraagd wordt, ik heel graag vanuit mijn hart aan mee wil werken.
Alles draait om LIEFDE altijd weer, liefde om onvoorwaardelijk te delen.
Have a safe triatlon!
Hoe een zeer onprettige situatie mij toch heel veel heeft gebracht.
Kortgeleden heb ik een kies laten trekken, ik zal iedereen de details besparen, maar een overgevoeligheid voor amalgaam
en de gebruikte verdoving betekenden voor mij een duidelijke pas op de plaats.
Opeens wist ik wat ‘moe-zijn’ was en ben ik 3 weken mijn stoel amper uit geweest.
De energie die anders zo rijkelijk aanwezig was ontbrak en zorgde ervoor dat er niet alleen niets uit mijn handen kwam,
maar dat er ook te weinig energie was om mij bijvoorbeeld actief bezig te houden met het Sjamanisme.
Het was een oefening in geduld dus, iets waar ik niet zo heel erg rijk mee bedeeld ben overigens.
Tijd genoeg om innerlijk steeds maar weer dezelfde vraag te stellen: ‘wat heeft dit te betekenen en wat is de les die ik nu te leren heb?’
Nee ik heb geen kaartjes getrokken en heb niet meegedaan aan de vele (voor mij ongeloofwaardige) berichtjes op Facebook
die je zogenaamd meer over jezelf vertellen.
Ik ben de weg naar binnen gegaan, heb de Spirits van ‘mijn’ stenen uitgenodigd om met mij mee te kijken
en sliep elke nacht met een steen in mijn hand, voor zover er sprake van slapen was.
Zo werd het inzicht geboren, beetje bij beetje, precies wat ik aankon.
Zodra ik weer een stukje van de boodschap begrepen had, ontvouwde zich een volgend deel van het grotere geheel.
Bijzonder is dat op de stenen die ik het meest gebruikte, natuurlijke afbeeldingen staan die precies aangeven waar ik nu sta,
afbeeldingen die ik tot nu toe nooit heb begrepen.
Dat kón ook niet omdat het daar de tijd nog niet voor was.
Zo zie je maar weer dat alles wat je nodig hebt altijd al aanwezig is,
alleen wacht op het juiste moment dat je het kunt begrijpen en kunt leven.
Het nieuwe inzicht, dat mij langzaam duidelijk werd, heb ik overigens niet zonder slag of stoot aanvaard,
ik heb het over en te na innerlijk gewikt en gewogen en steeds weer was de boodschap van de gebruikte metafoor hetzelfde. Een triatlon!
Nu raadpleegde ik wél een paar kaartendecks, die bevestigden wat ik diep van binnen al wist.
Het gaat over opeenvolgende fases in je leven die doorlopen moeten worden om uiteindelijk bij de finish (de Bron) uit te komen.
Ik heb een intensieve fietstocht uitgereden, ben net van de ‘fiets’ gestapt en sta met de fiets in de hand klaar om deze los te laten
voor de volgende etappe in de triatlon, één die alleen op eigen kracht uitgevoerd kan worden.
Geen supersnelle racefiets meer die mij snel brengt waar ik wil zijn, alleen mijn eigen lijf om de finish te bereiken.
Loslaten dus van de fiets die mij tot nu toe verder bracht, wetend dat er geen weg terug meer is.
Geen tools meer, just ‘me’ ontdaan van alle franje.
Net als na het afronden van een opleiding moet ik nu, met de opgedane kennis en ervaring die ik tijdens
de ‘opleiding aan de levensschool’ mij eigen heb mogen maken, volledig op eigen inzicht mijn weg vervolgen.
Niemand die meer over mijn schouder meekijkt om mij iets aan te reiken of mij terug te fluiten,
niemand meer die mij advies geeft omdat ik klaarblijkelijk hun vertrouwen heb gewonnen. Scary, isn’t it.
Nu ben ik helemaal die dubbele Rode Aarde die ik volgens de Maya Tzolkin ben en gids ik mijzelf.
Nou lekker dan voor iemand die gewoonlijk niet overloopt van zelfvertrouwen en graag op safe speelt.
‘A point of no return’ ook nog eens, ik moet wel of ik nu wil of niet.
Ik word gewoon in het diepe gegooid en moet zwemmend verder in deze triatlon.
Niet meer leunen, maar zelf een leuning zíjn.
Wat mijn eigen pad betreft wordt het dus volledig mijn eigen koers volgen.
Waar het anderen betreft, mag ik vanaf de zijkant een hand uitsteken om een eindje met iemand op te fietsen in de triatlon van hún leven. Ik weet inmiddels wat het inhoudt om het fietsgedeelte van de triatlon uit te rijden,
ik ken de beruchte man met de hamer want ik heb hem diverse keren ontmoet.
Maar ik weet ook dat je in jezelf moet blijven geloven, voorrang moet geven aan de stem van je hart, nooit op moet geven,
moet blijven vertrouwen in jezelf ook al lijkt het tegen beter weten in, om uiteindelijk die eindstreep te bereiken en dat gaat lukken ook!!!
Met mijn opgedane levenservaring mag ik anderen aanmoedigen,
in deze hoedanigheid echter wél met gebruikmaking van alle tools die ik in mijn leven vergaard heb.
Ondertussen blijf ik oefenen om volledig op eigen kracht verder te gaan en nieuwe stappen te zetten,
stappen nodig om de finish te bereiken, stappen die ik misschien niet gezet zou hebben als mijn kies mij niet dwong hiervoor te kiezen.
Een ingrijpende en vast herkenbare gebeurtenis.
Wat de vervolgetappe in deze triatlon betreft, zag ik dat Iedereen die deelneemt aan deze etappe een eigen unit vormt
in dit - voor mij - nieuwe veld, een unit die je zelf naar eigen inzicht en kunnen vorm geeft.
Mijn unit is een en al geometrie, een soort driedimensionale mandala gekoppeld aan andere units,
die samen een schaalmodel van atomen vormen: het molecule van LIEFDE.
Dát is de basis die extra aandacht krijgt in dit traject van de triatlon, de totale ge- en beleefde LIEFDE die naast onvoorwaardelijk,
ook álles wat op, in en om Moeder Aarde leeft omvat.
Eerst in je eigen leven, je eigen omgeving, dan de plaats, het land, het werelddeel waar je woont,
om vervolgens onze lieve Moeder Aarde te omarmen.
Niet om Haar te helen, want Moeder Aarde is heel goed in staat om zichzelf te helen, daar heeft ze ons echt niet voor nodig.
Als Moeder Aarde via ons zware energie uitzendt naar de Kosmos, is dat niet omdat zij dit alleen niet kan
en wij haar hierbij moeten helpen, maar doet ze dit juist om ons te helpen in ons eigen bewustwordingsproces
en bewijst ze ons daarmee dus een grote dienst.
Alle zware energie die zo door Haar, en misschien zo nu en dan wel via ons, naar de Kosmos gestuurd wordt,
is een vorm van communicatie en wordt door de Kosmos gezien als een hologram van Moeder Aarde
waarin te lezen valt hoe het er voor- en op Moeder Aarde voorstaat.
Alleen zó kan de Kosmos Moeder Aarde zuiver lezen en daar, in nauwe samenwerking met de Grote Moeder,
uit opmaken op welke manier Moeder Aarde vanuit de Kosmos specifieke steun verlangt,
iets waar zij overigens zelf actief aan bijdraagt door als een enorme magneet díe Kosmische krachten aan te trekken
die ze op dat moment nodig heeft..
Dat kan betekenen dat er vanuit de Kosmos, vanaf die heel veel verschillende planeten waar wij er nog maar een paar van kennen, ‘mensen en dieren, bomen en planten, stenen en water’ - om maar eens een paar voorbeelden te noemen - ingezet kunnen worden
om een bijdrage te leveren aan het welzijn van Moeder Aarde.
Een bijdrage op verzoek van Moeder Aarde zélf en niet andersom.
Een bijdrage waar, als mij dat gevraagd wordt, ik heel graag vanuit mijn hart aan mee wil werken.
Alles draait om LIEFDE altijd weer, liefde om onvoorwaardelijk te delen.
Have a safe triatlon!
Op Facebook kwam ik een tekst van Anniek Oosting tegen die hier helemaal bij aansluit:
Lichtflits
Een tijdje geleden kwam het bericht bij me dat juist de lichtwerkers in verwarring kunnen raken.
En ik heb gemerkt dat meerdere mensen dat ook zo benoemd hebben.
Ineens is het lijntje weg, werken de methodes die je altijd gebruikte niet meer, ben je zelf uit balans,
En ik heb me afgevraagd hoe dat kan. Wat ik heb begrepen is dat het bij het proces hoort.
De frequentie van de energie is nog niet eerder zo hoog geweest op de aarde.
Daarom komt nu alles met een lage trilling omhoog.
Nog nooit eerder was het mogelijk dat zoveel mensen hun karma zouden kunnen loslaten.
Blijvend, want met de energie komt er ook een ander systeem.
En in dat nieuwe systeem werken de oude methodes niet meer.
Wij krijgen een duidelijker beeld van hoe het lichaam werkt en wat het betekent om een multizintuigelijk mens te zijn.
Onze innerlijke zintuigen worden verder geactiveerd.
Er ontstaat als het ware een nieuwe ruimte om ons heen, een volgende trede op de verticale trap.
We staan een stukje hoger en kunnen daardoor meer voelen, weten en horen.
Daar komt de verwarring vandaan. Het moet in je bewustzijn landen, voordat je er iets mee kan.
Het is de bedoeling dat je beseft dat jij in dat proces niet mag ontbreken, jouw visie, jouw aanpak,
doen wat goed voelt en niet de cursus herhalen, zoals het je is aangeleerd.
Begrijpen dat je ziel heel goed weet wat ze doet. Die ziel dat ben jij. Zonder bezieling werkt het niet meer.
Het is niet een trucje, het is oprecht leven, naar jezelf.
Lichtflits
www.lichtflits.com
