Following the path of Pampamesayoq

Zo staat het op mijn certificaat: ‘following the path of Pampamesayoq’.
Na 4 jaar training door de Q’ero Sjamanen uit Peru, de Paqo’s, heb ik voor hen bewezen met volledige overgave
het levenspad van Pampamesayoq, Sjamaan van Moeder Aarde (Pachamama), te volgen.
Reden voor hen om mij het doorgeven van hun authentieke kennis en wijsheid,
dmv Sessies en Inwijdingen, toe te vertrouwen.
De opleiding verbindt daar de titel Pampamesayoq aan, zo mag ik mij dus noemen.
Toch spreekt mij eerlijk gezegd de meer beweeglijke term
‘volger van het levenspad van Pampamesayoq’ veel meer aan.
Hier in het Westen is men gek op titels en papiertjes, maar ik heb daar niet zoveel mee, het zegt namelijk lang niet alles.

Een andere reden waarom ik er een beetje huiverig voor ben om mij Pampamesayoq te noemen
is dat ik mij niet op gelijke voet wil stellen met de in mijn ogen echte Pampamesayoq‘s, de Paqo’s uit Peru.
Ik heb hen hoog, heel hoog en heb ontzettend veel respect voor hen, ik draag hen liefdevol in mijn hart.
De kennis en wijsheid die zij met zich meedragen, die zij ons voorgeleefd hebben,
gaat ver uit boven wat ik daarvan ondertussen heb kunnen integreren.
Zij zijn opgegroeid in deze wijsheid, zijn ermee groot geworden,
het is een deel van henzelf, zij ZIJN deze kennis en wijsheid.
Dat is iets dat door mij als Westerling nooit is in te halen noch te evenaren.

Ik wil hiermee mijzelf niet naar beneden halen, want ik weet dat ik op mijn niveau goed ben
en nog steeds beter word in wat ik mag doen, maar het maakt mij wel heel bescheiden.
Ik volg hen op hun pad, zij zetten het spoor uit en ik doe mijn stinkende best
om alle aanwijzingen op te merken en deze op te volgen.
Nadat ik van hen mijn certificaat mocht ontvangen merk ik steeds weer dat ik nieuwe inzichten mag ontvangen,
dat ik steeds beter ga begrijpen wat ik van hen heb mogen leren, alsof je steeds weer in een diepere laag terecht komt.
Daar ben ik uiteraard heel blij mee, maar om nou te zeggen dat dit makkelijk is gaat mij te ver.
Inzichten waarbij je jezelf afvraagt hoe je daaraan komt, je afvraagt of je het heel misschien niet zelf bedenkt,
of het zuiver is en hoe je daar hier vorm aan mag gaan geven.
Vertrouwen op dat wat je aangereikt wordt is nog niet zo eenvoudig.

Het volgen van het pad van Pampamesayoq is verder durven gaan vanuit vertrouwen.
Het Pampamesayoq zijn is niet vast omlijnd, is niet iets dat af is, klaar is.
Het is het bewezen hebben dat je vanuit het diepst van je ziel het pad van Pampamesayoq volgt,
een geopend vat bent voor de leringen vanuit de Bron waar ook de oude Inca’s, en dus de Paqo’s, mee verbonden zijn,
een levende Bron die meebeweegt met wie jij ten diepste bent, met het verlangen waarmee je naar de Aarde kwam
om Haar te dienen met alles wat je in je hebt.

Ik ben tijdens de trainingen vol liefde door de Paqo’s begeleid en heb hun verlangen gevoeld
om ons in verbinding te brengen met Moeder Aarde, met de Kosmos, met Alles Wat Leeft.

Al volgend op het pad van Pampamesayoq zijn er met regelmaat mensen die een eindje met mij oplopen.
Mensen met wie ik mag delen wat ik op mijn wandeling zoal heb mogen zien en ervaren.
Zoals de Paqo’s een pad hebben uitgezet dat ik mag volgen, zo laat ook ik weer voetsporen na
die door anderen gevolgd mogen worden en zo vormen wij met zijn allen een krachtig en goed begaanbaar pad.
Ik voel ook de verantwoordelijkheid die dit met zich mee brengt, 
want je wilt geen dood spoor of dwaalspoor neerleggen voor anderen.

Al met al is het volgen van dit pad naast een wandeling waar je intens van geniet,
ook een serieuze zoektocht naar sporen die afkomstig zijn van hen die ik volg,
maar ook het achterlaten van tekenen en signalen voor hen die mij weer proberen te volgen.
Samen loop je dus hetzelfde pad, het pad van Pampamesayoq,
een pad dat je vanuit het hart met elkaar verbindt, je aan elkaar gelijk maakt,
een pad waarop de ene volger de andere ondersteunt en al gaande wijst op al het moois dat onderweg te zien is.

Om voor de ander zichtbaar te blijven op dit pad en herkenbare- en begrijpbare tekens achter te laten,
is het belangrijk om dicht bij jezelf te blijven en daardoor herkenbaar en begrijpbaar te zijn voor anderen.
Gewoon met je beide voeten in de Nederlandse klei zal ik maar zeggen, de klei waarin wij hier geworteld zijn.
Hetzelfde zand tussen de tenen als elke Nederlander en hier en daar dat zand een beetje vermengen
met een paar zandkorreltjes Peruaanse (Moeder)aarde als verpakking van de kennis en wijsheid uit de oudheid
die hierdoor voor ons toegankelijk wordt.

Ik ben de Paqo’s diep dankbaar voor het betrouwbare- en begaanbare pad dat zij voor mij en vele anderen gecreëerd hebben,
het pad van Pampamesayoq, Hoeder van de Aarde.

​Urpichay Sonqoy (een dankjewel vanuit het diepst van mijn hart).