Je hoeft niet perfect te zijn om toch perfecte zaden te kunnen zaaien!
Mediteren brengt heel vaak nieuwe inzichten waar ik heel blij van word en de dingen daardoor ook veel beter ga begrijpen.
Vanmorgen werd mij nog eens duidelijk uitgelegd wat zij, de Paqo’s uit Peru, hier komen doen: ZAAIEN.
Zij zaaien het zaad van de Inca’s regelrecht in ons hart,
vergezeld met heel veel oprechte gebeden voor het tot groei komen van deze zaden, teneinde vrucht te dragen en zich te verspreiden. Dat is in wezen ook wat zij van ons, als hun leerlingen, vragen.
Zaai wat je zaaien kunt!
Wat er daarna met het zaad gebeurt is niet de verantwoordelijkheid van degene die het gezaaid heeft.
Iedereen bij wie het zaad gezaaid is krijgt te horen dat het aan hem of haar is om het zaad water en voeding te geven, ermee in gesprek te gaan (iets dat alle planten goed doet) om uit te kunnen groeien tot een vruchtdragende plant die op haar beurt weer uitzaait in de hopelijk vruchtbare grond van de ander.
De vruchten die gaan groeien zullen perfect aansluiten bij de aarde waarin het zaad gezaaid is.
Dat betekent dus dat bij iedereen díe zaden op zullen komen die passen bij de persoon zelf én bij de plek op onze Moeder Aarde waar deze persoon leeft.
Zo kan het dus zijn dat mensen die dezelfde inwijding ontvangen, daar op een heel andere manier mee aan het werk gaan, of er helemaal niet mee aan het werk gaan als het zaad niet verzorgd wordt.
Elk zaad is in wezen een hologram van wat de Paqo’s uit Peru bezitten aan wijsheid en kennis.
Bij iedereen wordt dus zaad gezaaid dat álles in zich heeft!
Dat is ook de reden dat dit zaad levenslang nieuwe vruchten kan voortbrengen, nieuwe inzichten die tot groei en vreugde leiden als wij onze zaden blijven voeden en ermee in gesprek blijven.
Wat ik dus zaai is het zaad dat alles in zich draagt, ondanks dat ik zelf niet het hele potentieel van het zaad tot groei kan laten komen.
Ik hoef niet een exacte kopie van de Paqo’s uit Peru te zijn om toch dát te kunnen zaaien wat nodig is voor de ander.
De ander ontwikkelt dát wat past bij hem of haar.
Om die reden zijn de Paqo’s uit Peru ook naar het Westen gekomen om volop te kunnen zaaien en erop te vertrouwen dat de vruchten die uit dit zaad zullen groeien weer nieuwe zaden uit zullen zaaien.
Dat haalt wel even de druk van de ketel.
Ik hoef niet perfect te zijn om toch perfecte zaden te kunnen zaaien!
Een geweldige boodschap voor een perfectionist :-).
Vanmorgen werd mij nog eens duidelijk uitgelegd wat zij, de Paqo’s uit Peru, hier komen doen: ZAAIEN.
Zij zaaien het zaad van de Inca’s regelrecht in ons hart,
vergezeld met heel veel oprechte gebeden voor het tot groei komen van deze zaden, teneinde vrucht te dragen en zich te verspreiden. Dat is in wezen ook wat zij van ons, als hun leerlingen, vragen.
Zaai wat je zaaien kunt!
Wat er daarna met het zaad gebeurt is niet de verantwoordelijkheid van degene die het gezaaid heeft.
Iedereen bij wie het zaad gezaaid is krijgt te horen dat het aan hem of haar is om het zaad water en voeding te geven, ermee in gesprek te gaan (iets dat alle planten goed doet) om uit te kunnen groeien tot een vruchtdragende plant die op haar beurt weer uitzaait in de hopelijk vruchtbare grond van de ander.
De vruchten die gaan groeien zullen perfect aansluiten bij de aarde waarin het zaad gezaaid is.
Dat betekent dus dat bij iedereen díe zaden op zullen komen die passen bij de persoon zelf én bij de plek op onze Moeder Aarde waar deze persoon leeft.
Zo kan het dus zijn dat mensen die dezelfde inwijding ontvangen, daar op een heel andere manier mee aan het werk gaan, of er helemaal niet mee aan het werk gaan als het zaad niet verzorgd wordt.
Elk zaad is in wezen een hologram van wat de Paqo’s uit Peru bezitten aan wijsheid en kennis.
Bij iedereen wordt dus zaad gezaaid dat álles in zich heeft!
Dat is ook de reden dat dit zaad levenslang nieuwe vruchten kan voortbrengen, nieuwe inzichten die tot groei en vreugde leiden als wij onze zaden blijven voeden en ermee in gesprek blijven.
Wat ik dus zaai is het zaad dat alles in zich draagt, ondanks dat ik zelf niet het hele potentieel van het zaad tot groei kan laten komen.
Ik hoef niet een exacte kopie van de Paqo’s uit Peru te zijn om toch dát te kunnen zaaien wat nodig is voor de ander.
De ander ontwikkelt dát wat past bij hem of haar.
Om die reden zijn de Paqo’s uit Peru ook naar het Westen gekomen om volop te kunnen zaaien en erop te vertrouwen dat de vruchten die uit dit zaad zullen groeien weer nieuwe zaden uit zullen zaaien.
Dat haalt wel even de druk van de ketel.
Ik hoef niet perfect te zijn om toch perfecte zaden te kunnen zaaien!
Een geweldige boodschap voor een perfectionist :-).
