Wat Spark laat weten

In een van mijn gesprekken vroeg ik Spark óf en met wélke ster hij verbonden was
en hij gaf als antwoord dat hij met de Hondsster verbonden is.
Nou had ik deze naam zeker eerder gehoord, maar had op dat moment geen idee over welke ster dit ging.
Dus Google geraadpleegd en ik was met stomheid geslagen toen ik las dat het om Sirius bleek te gaan.
Waarom mij dit zo raakte?
De spirituele naam die ik van de Paqo’s kreeg tijdens mijn opleiding tot Pampamesayoq,
Sjamaan van Moeder Aarde, luidt in de Quechuataal Tuta Chaska,
ofwel Sirius in het Nederlands!
Op 06-09-2015, 3 maand voordat Spark overging en in de 5e maand van zijn Bonustijd bij ons,
volgde ik vanwege die naam de cursus ‘Sirius Energie’ bij Corien van Vliet,
die mij in contact bracht met Sirius en met de kennis over Sirius.
Spark is 14 jaar lang in de gedaante van een hond, afkomstig van de Hondsster Sirius,
mijn Zwarte Sjamaan geweest van wie ik ontzettend veel geleerd heb.
Zonder hem had ik naar alle waarschijnlijkheid nooit de opleiding
tot Sjamaan van de Aarde gevolgd.
De informatie van Corien over Sirius nog weer eens nalezend,
ontdekte ik dat 1 van de 3 hoofdsterren van Sirius Annu heet (Sirius C).
De naam Annu deed mij direct aan Anubis denken, de Egyptische ‘Hond God’,
verbonden met een geheime mysteriereligie alleen voor ingewijden.
Anubis bewaakt Sirius als een rondsnuffelende waakhond las ik op internet
en wordt ook wel de 'Heer in het perfecte zwart' of de ‘donkere god’ genoemd.
Ik weet dat Spark mij ooit heel sterk aan Anubis deed denken,
maar ik kan nergens de informatie die ik daar toen over opschreef terugvinden,
deze staat waarschijnlijk op een van mijn oude (onbruikbare) computers.
Kortom, er is dus op de een of andere manier een verbinding tussen Spark en Sirius,
een verbinding die hij nu onder mijn aandacht brengt.
Tijdens zijn leven heeft hij een directe verbinding met mijn hart gemaakt
en het is van daaruit dat ik mij met hem kan verbinden.
Niet langer een verbinding met zijn fysieke vorm waarin hij zich op aarde heeft laten zien,
maar in zijn ware gedaante verbonden met Sirius.
Nu nog de omslag zien te maken van zijn fysieke verschijning naar zijn werkelijke ‘zijn’
en hem niet boven mijzelf plaatsen, maar volkomen gelijkwaardig aan elkaar,
hij daar en ik hier, ons op het hoogste niveau te verbinden en samen te kunnen werken.
Voor alle duidelijkheid: ik hoef hier niets mee te doen,
ben volkomen vrij om het te laten voor wat het is.
Maar dat ik daar ongelooflijk veel spijt van zou krijgen is mij ook duidelijk.
Hij heeft niet voor niets zoveel moeite gedaan om mij te krijgen waar ik nu ben!
Dat dieren (maar ook wijzelf) van andere planeten afkomstig kunnen zijn
en hier hun eigen missie hebben wist ik,
bijzonder als het dan opeens zo dichtbij komt en het je eigen leven verrijkt. Dankjewel lieve Spark!
Wanneer ik contact maak met de energie van Sirius, is dat dus in samenwerking met Spark,
Maar nu terug naar het begin, naar de oorsprong van mijn en zijn leven hier op Aarde.
Zo je nog geen vraagtekens had bij het voorgaande, zullen die nu zeker komen.
Maar als je al tot hier gekomen bent met het lezen,
zul je het ook vast nog wel op kunnen brengen om ook het laatste stuk nog even met aandacht te lezen.
Daarna kun je zelf bepalen of het voor jou iets verklaart of dat je het naar het rijk van de fabelen verwijst.
Ik weet niet of je ooit hoort gehoord hebt over het 'Verloren Tweelinghelft Syndroom'?
Zo niet, dan zal ik hier eerst even iets over vertellen, want dit speelt een rol in het verdere verloop van mijn verhaal.
Het gebeurt regelmatig dat aan het begin van een zwangerschap er meerdere vruchtjes in de baarmoeder aanwezig zijn.
In België zegt men zelfs dat dit bij 1 op de 8 zwangerschappen het geval is,
iets dat men geconstateerd heeft bij het maken van vroege echo’s (8 weken). Bij een vervolg echo is er vaak nog 1 vruchtje over.
Het andere vruchtje groeit dus niet uit tot een voldragen baby, maar gaat op in het grote niets.
Bij mij was dat ook het geval.
Omdat ik niet zo snel iets geloof, ben ik blij dat het bij mij ook werkelijk bewezen is.
Tijdens een operatie heeft de chirurg weefsel weggehaald dat afkomstig was van een broertje of zusje
waar ik mee in de baarmoeder van mijn moeder gezeten heb.
Ik was toen 16 en ik kan me nog heel goed herinneren dat ik toen dacht dat deze man niet spoorde.
Het ene oor in en het andere oor uit dus, want zoiets geks had ik nog niet eerder van gehoord.
Rond mijn 50e kwam het echter opnieuw voorbij.
Tijdens een lezing viel het begrip ‘Verloren Tweelinghelft Syndroom’
en hoorde ik voor het eerst de uitleg wat dit was en wat de emotionele gevolgen daarvan kunnen zijn.
Pas een uur later viel bij mij het kwartje, jeetje, dat had ik dus ook meegemaakt.
Destijds was er nog maar één boek over geschreven (alleen in het Duits) ‘Das Drama im Mutterleib – Der verlorene Zwilling’
geschreven door Alfred en Bettina Austermann, ik geloof dat ik het in één adem en met open mond uitgelezen heb.
Ik herkende veel en omdat ik vond dat meer mensen dit zouden moeten lezen,
heb ik een Nederlandse uitgever gevraagd of zij het uit zouden willen geven.
Dat is gebeurd, Akasha heeft het uitgegeven en het wordt heel veel gelezen.
Ik ben dankbaar dat ik die impuls toen opgevolgd heb.
Wat dit met de rest van mijn verhaal te maken heeft? En met Spark? Dat zal ik nu uit de doeken doen.
Tijdens de lezing waar ik voor het eerst over dit gebeuren hoorde, werd o.a. gezegd
dat het soms voor een ziel heel erg moeilijk is om naar de Aarde te gaan, zó moeilijk zelfs dat men gewoon niet durft te gaan.
Vanwege het grote belang van het leven dat iemand niet echt aan durft te gaan,
kan het gebeuren dat zo’n ziel een begeleider meekrijgt om de sprong te durven wagen.
Dit herkende ik helemaal. Diep van binnen wist ik dat ik het vreselijk vond om naar de Aarde te gaan.
En ook nu heb ik nog steeds zoiets van ‘niet nog een keer’!
Heb ik dan zo’n vreselijk leven, helemaal niet, ik heb een heerlijk leven!
Maar wat ik tegenkom op Aarde is vaak zo schrijnend, zo pijnlijk, zo Aarde onterend, dat ik daar niet blij van word.
Een toch wilde ik gaan, wilde ik gaan omdat ik een taak te vervullen had hier op Aarde.
Een taak die er aan bij zou dragen dat het leven op aarde beter zou kunnen worden.
Dát was mijn drijfveer, dáár ging ik voor, maar die sprong…… brrr, daar kon ik wel wat hulp bij gebruiken.
Die hulp kreeg ik van mijn tweelingziel met wie ik toen op Sirius leefde.
Een hele diepe en intense verbinding, een samen een-zijn zó sterk,
dat daar hier op Aarde eigenlijk geen vergelijking voor te vinden is.
Wij hadden een gezamenlijk doel, een taak.
Eén van ons zou naar de Aarde gaan, de ander zou vanaf Sirius ondersteuning bieden.
Prachtig, heel mooi en zó de moeite waard!
Maar níet als ík degene was die aangeboden had om naar de Aarde te gaan.
Oeps, slik, dat was niet niks. Ik trok mij min of meer terug, durfde het niet meer aan.
Maar die prachtige taak bleef knagen, ik wílde dit doen!
Om die sprong in het duister te vergemakkelijken, besloot mijn tweelingziel met mij mee te gaan
tot in de baarmoeder en daarna terug te keren naar het basisstation zou je kunnen zeggen, naar Sirius.
Wetend dat mensenkinderen door een sluier van vergetelheid gaan na hun geboorte,
en eenmaal op Aarde zich hun prachtige taak niet meer kunnen herinneren,
was het noodzakelijk dat er een anker zou zijn dat mij op Aarde aan mijn taak zou herinneren.
Daarvoor had ik mijn tweelingziel op Sirius nodig, hij zou mij wakker schudden,
mij triggeren, mij aanzetten om mijn taak op mij te nemen.
Zo geschiedde het dat wij samen afreisden naar de Aarde en in de baarmoeder van mijn aardse moeder terechtkwamen.
Zo werd mijn tweelingziel ook mijn tweelinghelft. Wat een steun was dat, wat een geruststelling, wat een liefdevolle hulp!
Veel te snel kwam daar echter de tijd van afscheid nemen en trok mijn tweelingziel zich terug naar Sirius,
zijn levenloze minuscule lichaampje achterlatend. Wát een verdriet, wát een drama, wát een pijn!
Om toch nog iets van hem vast te kunnen houden, groeide mijn lichaampje om zijn lijfelijke resten heen.
Dát was ook wat later door de chirurg verwijderd werd.
Het vruchtater mengde zich met mijn verdriet en kreeg de bijsmaak van de dood.
Ook nu nog, ruim 60 jaar later, heb ik heel veel moeite met waterdrinken.
Er zit op de een of andere manier een nare bijsmaak aan.
Ik werd geboren met een tangverlossing, ik wilde er niet uit!
Direct contact met mijn moeder was er niet, pas na ruim een dag,
wat naar mijn gevoel altijd een moederband in de weg heeft gestaan.
Ik groeide op als een super gelovig kind en staarde altijd naar de sterren, nog steeds trouwens..
Toen ik 40 was kwam ik met spiritualiteit in aanraking en raakte de kerk op de achtergrond en verdween uiteindelijk van het toneel.
De tijd zat eraan te komen dat ik mijn taak ook werkelijk op mij zou horen te nemen.
Maar wat is dat moeilijk als je op Aarde bent en die taak ingaat tegen dat wat door het merendeel van de mensen wordt geloofd.
Makkelijker was het om mij gewoon mee te laten drijven op wat toen geaccepteerd werd.
Wéér zo’n keuzemoment, wéér een sprong in het diepe die gemaakt diende te worden.
Ik werd er goed in om niet die stappen te zetten die nodig waren.
Dat mijn tweelingziel flink in de rats zat over onze gezamenlijke opdracht mag duidelijk zijn.
Opnieuw moest hij in actie komen om onze taak te redden.
Dat deed hij, hij kwam opnieuw in mijn leven en was 14 jaar lang mijn beste vriend.
En niet alleen de mijne, ook die van man en kinderen.
Maar de verbinding die ik met hem voelde was zó bijzonder, zó krachtig
en zó vol van onvoorwaardelijke liefde, een betere vriend kun je je niet wensen.
Ik leerde veel van hem en zo zorgde hij er o.a. voor dat ik de opleiding tot Pampamesayoq ging volgen.
Dat zijn leven minder makkelijk was dan ik altijd gedacht had, werd mij pas duidelijk na zijn overlijden.
Diverse keren is er geprobeerd roet in het eten te gooien, om zo te voorkomen dat ik mijn taak ging leven.
Maar gelukkig zijn die pogingen nooit echt gelukt.
Hoe vaak entiteiten hem niet hebben aangevallen kan ik niet zeggen.
Wat had hij dan een pijn, wat had hij het dan moeilijk en wat duurde het lang
voordat ik door had wat er speelde en wist wat ik hieraan kon doen.
Salie werd mijn beste hulp, hóe vies Spark dat ook vond.
Het moest, mét entiteit kon hij niet leven, dat zou naar een voortijdige dood geleid hebben.
In een megabult onder zijn oksel, zo groot als een rugbybal, sloeg hij veel zware energie op.
Die bult heb ik nooit kunnen verwijderen en ook de dierenarts durfde dat niet aan.
Maar goed ook denk ik, want wat zou er vrijgekomen zijn als er wel in gesneden zou zijn, salie te kort ben ik bang.
Hij is er gelukkig oud mee geworden en mocht uiteindelijk gaan toen hij fysiek niet meer kon.
Pas daarna begon het ‘grote delen’ en ging ik dingen begrijpen, verbanden leggen.
Toen begreep ik pas dat hij in de gedaante van een hond naar de Aarde gekomen was
om mij te helpen mijn weg te gaan, op ónze weg moet ik zeggen.
Toen begreep ik ook waarom ik zo’n verdriet had om zijn sterven,
waarom het zo verschrikkelijk pijn deed, dat ik het bijna niet hanteren kon.
Het was een herhaling van toen, een herhaling van het moeten missen van mijn tweelingziel waar ik zo mee verbonden was.
Ik heb in de diepte gekeken, heb de depressie zien naderen, maar ben gelukkig op tijd gewaarschuwd.
Nee niet met liefdevolle woorden en voorzichtige adviezen,
zijn woorden waren duidelijk, glashelder en niet mis te verstaan.
Er ging een wereld voor mij open, een wereld die ik als mens niet kende.
Ik moest mijn grenzen verleggen, behóórlijk verleggen, wilde ik verder kunnen.
Oude overtuigingen moesten overboord om het nieuwe toe te kunnen laten.
Als je als lezer ook maar enigszins denkt zoals ik toen,
zal het feit dat een hond volkomen gelijk kan zijn aan de mens, moeilijk te begrijpen zijn.
Maar ik kan er niet meer omheen, het is overduidelijk.
Terugkomend op de Ma’aan - Lot familie, waar ik deel vanuit maak,
is mijn vraag aan Spark hoe ik dit duidelijk kan maken aan de mens, heel verklaarbaar.
Hoe kan ik deze kosmische wijsheid vertalen naar het aardse niveau?
Spark reikte mij een begrijpelijke vergelijking aan en ik zal proberen
om aan de hand van deze vergelijking een en ander duidelijk te maken.
‘Vergelijk de Aarde met een Internationaal Internaat en er zal veel duidelijk worden’, zei Spark.
Een school waar leerlingen vanuit de hele wereld terecht kunnen om te leren wat ze graag willen.
Niet zomaar een school dus met maar een paar leerwegen,
nee een school waarop je je in alles wat je maar kunt bedenken kunt verdiepen.
Geen kleine particuliere school, maar een mega scholencomplex
waar een ontelbaar aantal leerlingen en leraren rondlopen.
Het is onmogelijk om iedereen te kennen,
dat blijft beperkt tot een klein groepje in dezelfde vakken geïnteresseerde studenten.
De voertaal op dit internaat is Engels, de taal van de Engelen, ofwel de taal van Liefde.
Deze taal zul je in de eerste plaats moeten leren wil je verder kunnen studeren op deze school.
De leerlingen en de leraren komen overal vandaan, komen vanuit de hele wereld naar deze school.
Zo kan het zijn dat je in een klas terecht komt waarin een student uit Iran naast iemand uit Alaska zit,
of een Nederlandse student naast een Hopi indiaan, om maar eens iets te noemen.
Sommige leerlingen weten al heel veel voordat ze naar het internaat gaan en zijn er maar kort,
om daarna terug te keren naar huis om de opgedane kennis te delen.
Andere leerlingen zijn als een spons die heel veel informatie in zich op kan nemen
en volgen de ene opleiding na de andere om hier later iets mee te kunnen betekenen voor hun familie en vrienden thuis.
Iedereen is aan elkaar gelijk op dit internaat, ongeacht waar men vandaan komt
en hoelang men op het internaat verblijft, welke functie men ook heeft.
De taal van Liefde, die iedereen verplicht is om te leren en te spreken, is de verbindende factor.
Leerlingen en leraren, de conciërge en de tuinman, de kok en de schoonmaker,
de directeur en de portier, zij spreken allen dezelfde taal en zijn volkomen aan elkaar gelijk.
Moeder Aarde is dus als dit internaat, is in het Universum een heel goed aangeschreven leerschool
die door leerlingen vanuit de hele Kosmos wordt bezocht om levenslessen te leren.
Zo kun je dus op dit internaat, dat Moeder Aarde heet, bewoners zowel van Sirius, de Pleiaden, Venus
als van heel veel andere planeten tegenkomen, zowel als leerling, leraar, tuinman, conciërge, schoonmaker, kok,
hulp in de huishouding, gezondheidskundige, verzorger in de dierenverblijven of bewoner van deze verblijven,
als boom, struik of plant en nog vele andere functies die op een zo’n groot internaat nodig zijn
om deze naar behoren te kunnen laten functioneren.
En nee, niet iedere student, niet iedere bezoeker van een andere planeet ziet er hetzelfde uit.
Niet allemaal hebben ze de gedaante van een mens aangenomen.
Men kan ook voor een andere levensvorm gekozen hebben, een vorm die past
bij wat men op dit internaat, ofwel hier op Aarde, wil komen leren of brengen, of beide.
Je moet dus niet raar opkijken als een dier een grote meester blijkt te zijn,
of een boom meer kennis bevat dan je je als mens kunt voorstellen.
Zo kan het dus zijn, zoals in mijn geval, dat je als mens een periode een hond als leraar hebt.
Het heeft mij anders leren kijken naar de wereld om mij heen.
Het heeft mijn grenzen verlegd om in te kunnen zien dat elke aanwezigheid op Aarde zowel leraar als leerling kan zijn.
Tijdens mijn opleiding tot Sjamaan van de Aarde, leerden de Sjamanen ons de 7 lagen van de Aarde,
lagen waar wezens wonen die ons kunnen helpen. Leraren zou je kunnen zeggen.
In één van die lagen wonen wezens die we Hucha Eaters noemen
en die instaat zijn om zware energie te transformeren naar schone energie
en Moeder Aarde te voeden met het 'zware' wat wij met ons meezeulen.
Deze Hucha Eaters kun je dus zien als Helpers van een andere planeet, een ander sterrenstelsel,
die hun diensten aanbieden om zowel Moeder Aarde als de mens die daarop leeft te helpen.
In een andere laag van de Aarde wonen de kristallen, ook wezens, Spirits van andere planeten
die heel veel kennis bewaren en deze graag met ons willen delen.
Of de Spirits van de stenen, ook hun kennis en hun kunnen gaat ver voorbij de aardse kennis.
Wat een geschenk dat deze bijzondere leerschool waar wij onze lessen volgen of geven,
zoveel hulpbronnen heeft vanuit andere planeten, andere dimensies.
Wanneer je hier voldoende lessen gevolgd hebt, voldoende wijs geworden bent om te delen,
om zelf les te geven of deel uit te maken van de enorme organisatie van deze aardse leerschool,
komt de tijd dat je iets meer mag gaan zien en begrijpen van de leerschool die Aarde heet.
Dan overstijg je voor een deel het niveau van de leerling
en leer je je lessen verder als leraar of welke andere functie je ook maar verkiest.
Maar het feit blijft bestaan dat iedereen, ongeacht zijn functie, volkomen gelijk is aan elkaar.
Ben je er nog steeds? Lees je nog steeds mee?
Schud je nu je wijze hoofd of zit je hoofd nu vol met gedachten die het waard zijn om langer over na te denken?
Voor alle duidelijkheid, dit is zoals het mij getoond is door mijn trouwe begeleider waar ik al zoveel van geleerd heb.
Het is dus een wijsheid zoals die tot mij komt, wat niet wil zeggen dat het ook met jou zal resoneren.
Blijf voelen hoe dit voor jou is, kun je er wat mee of vind je het de grootste lariekoek die er is. Dat is aan jou om te bepalen.
Ik ben blij met deze inzichten, het maakt mij veel duidelijk.
Wat het óók doet is dat het mij heel veel respect leert voor andere levensvormen.
Levensvormen die in werkelijkheid bezoekers van andere werkelijkheden dan de onze zijn.
Het leert mij dat dit nog maar het begin is van iets veel groters dat nu nog niet door mij te bevatten is.
Ik laat mij verrassen en vraag Spark om mij te blijven onderwijzen.
Spark, die niet langer de hond is die hij was en die mijn aardse leven even gedeeld heeft.
Spark, mijn tweelingziel van Sirius die nauw met mij samenwerkt.
Zo was het de bedoeling, samen werken, hij daar en ik hier.
Volkomen gelijkwaardig aan elkaar, zonder hem kan ik hier mijn taak niet uitvoeren
en zonder mij kan hij de kennis en wijsheid die hij heeft op Sirius niet overdragen
aan de mens op aarde die zo heel graag de lessen op deze leerschool wil volgen.
Helpt dit bij mijn verdriet over het loslaten van mijn lieve, trouwe hondenvriend, die voor mij mijn Zwarte Sjamaan was in dit leven?
Als ik mij richt op wat hij mij aanreikt dan helpt dat zeker!!!
Maar dat lukt mij nu ook nog niet altijd, het weten is er, het doorleven ervan moet zijn vaste vorm nog aannemen.
Maar zodra ik weer terugval in het aardse missen, dat er zeker nog is, dan stromen de tranen weer volop.
En als ik mij daarin verdrink door dat andere stuk niet aan te gaan, dan plons ik regelrecht in een depressie
die mij afhoudt van mijn taak hier op aarde en heeft de donkere kant van het bestaan het gewonnen.
Dan is de moeite van mijn tweelingziel voor niets geweest, is mijn eigen inzet tevergeefs geweest
en mag ik een volgende keer gewoon nog een keer terugkomen, mag ik deze klas nog een keer overdoen.
No way, dat ben ik niet van plan, ik moet er niet aan denken, hoe goed ik het hier ook heb.
Ondanks dat ik een keuze heb, heb ik eigenlijk ook geen keus.
Ik ga ervoor en probeer te delen wat gedeeld kan en mag worden.
Misschien is dát wat er nu gebeurt door dit verslag helemaal uit te lezen, ik hoop het.
Al met al is het een lang verhaal geworden, een rondreis om uiteindelijk aan te komen bij dat wat ik wilde delen.
Ik hoop dat het een beetje te volgen was en dat je door al die omzwervingen niet de draad van het verhaal bent kwijt geraakt.
Mocht dat zo zijn, vertrouw dan op je innerlijke TomTom en laat je leiden op jouw eigen persoonlijke weg naar jouw bestemming.
Goede reis. See you, love you.
en hij gaf als antwoord dat hij met de Hondsster verbonden is.
Nou had ik deze naam zeker eerder gehoord, maar had op dat moment geen idee over welke ster dit ging.
Dus Google geraadpleegd en ik was met stomheid geslagen toen ik las dat het om Sirius bleek te gaan.
Waarom mij dit zo raakte?
De spirituele naam die ik van de Paqo’s kreeg tijdens mijn opleiding tot Pampamesayoq,
Sjamaan van Moeder Aarde, luidt in de Quechuataal Tuta Chaska,
ofwel Sirius in het Nederlands!
Op 06-09-2015, 3 maand voordat Spark overging en in de 5e maand van zijn Bonustijd bij ons,
volgde ik vanwege die naam de cursus ‘Sirius Energie’ bij Corien van Vliet,
die mij in contact bracht met Sirius en met de kennis over Sirius.
Spark is 14 jaar lang in de gedaante van een hond, afkomstig van de Hondsster Sirius,
mijn Zwarte Sjamaan geweest van wie ik ontzettend veel geleerd heb.
Zonder hem had ik naar alle waarschijnlijkheid nooit de opleiding
tot Sjamaan van de Aarde gevolgd.
De informatie van Corien over Sirius nog weer eens nalezend,
ontdekte ik dat 1 van de 3 hoofdsterren van Sirius Annu heet (Sirius C).
De naam Annu deed mij direct aan Anubis denken, de Egyptische ‘Hond God’,
verbonden met een geheime mysteriereligie alleen voor ingewijden.
Anubis bewaakt Sirius als een rondsnuffelende waakhond las ik op internet
en wordt ook wel de 'Heer in het perfecte zwart' of de ‘donkere god’ genoemd.
Ik weet dat Spark mij ooit heel sterk aan Anubis deed denken,
maar ik kan nergens de informatie die ik daar toen over opschreef terugvinden,
deze staat waarschijnlijk op een van mijn oude (onbruikbare) computers.
Kortom, er is dus op de een of andere manier een verbinding tussen Spark en Sirius,
een verbinding die hij nu onder mijn aandacht brengt.
Tijdens zijn leven heeft hij een directe verbinding met mijn hart gemaakt
en het is van daaruit dat ik mij met hem kan verbinden.
Niet langer een verbinding met zijn fysieke vorm waarin hij zich op aarde heeft laten zien,
maar in zijn ware gedaante verbonden met Sirius.
Nu nog de omslag zien te maken van zijn fysieke verschijning naar zijn werkelijke ‘zijn’
en hem niet boven mijzelf plaatsen, maar volkomen gelijkwaardig aan elkaar,
hij daar en ik hier, ons op het hoogste niveau te verbinden en samen te kunnen werken.
Voor alle duidelijkheid: ik hoef hier niets mee te doen,
ben volkomen vrij om het te laten voor wat het is.
Maar dat ik daar ongelooflijk veel spijt van zou krijgen is mij ook duidelijk.
Hij heeft niet voor niets zoveel moeite gedaan om mij te krijgen waar ik nu ben!
Dat dieren (maar ook wijzelf) van andere planeten afkomstig kunnen zijn
en hier hun eigen missie hebben wist ik,
bijzonder als het dan opeens zo dichtbij komt en het je eigen leven verrijkt. Dankjewel lieve Spark!
Wanneer ik contact maak met de energie van Sirius, is dat dus in samenwerking met Spark,
Maar nu terug naar het begin, naar de oorsprong van mijn en zijn leven hier op Aarde.
Zo je nog geen vraagtekens had bij het voorgaande, zullen die nu zeker komen.
Maar als je al tot hier gekomen bent met het lezen,
zul je het ook vast nog wel op kunnen brengen om ook het laatste stuk nog even met aandacht te lezen.
Daarna kun je zelf bepalen of het voor jou iets verklaart of dat je het naar het rijk van de fabelen verwijst.
Ik weet niet of je ooit hoort gehoord hebt over het 'Verloren Tweelinghelft Syndroom'?
Zo niet, dan zal ik hier eerst even iets over vertellen, want dit speelt een rol in het verdere verloop van mijn verhaal.
Het gebeurt regelmatig dat aan het begin van een zwangerschap er meerdere vruchtjes in de baarmoeder aanwezig zijn.
In België zegt men zelfs dat dit bij 1 op de 8 zwangerschappen het geval is,
iets dat men geconstateerd heeft bij het maken van vroege echo’s (8 weken). Bij een vervolg echo is er vaak nog 1 vruchtje over.
Het andere vruchtje groeit dus niet uit tot een voldragen baby, maar gaat op in het grote niets.
Bij mij was dat ook het geval.
Omdat ik niet zo snel iets geloof, ben ik blij dat het bij mij ook werkelijk bewezen is.
Tijdens een operatie heeft de chirurg weefsel weggehaald dat afkomstig was van een broertje of zusje
waar ik mee in de baarmoeder van mijn moeder gezeten heb.
Ik was toen 16 en ik kan me nog heel goed herinneren dat ik toen dacht dat deze man niet spoorde.
Het ene oor in en het andere oor uit dus, want zoiets geks had ik nog niet eerder van gehoord.
Rond mijn 50e kwam het echter opnieuw voorbij.
Tijdens een lezing viel het begrip ‘Verloren Tweelinghelft Syndroom’
en hoorde ik voor het eerst de uitleg wat dit was en wat de emotionele gevolgen daarvan kunnen zijn.
Pas een uur later viel bij mij het kwartje, jeetje, dat had ik dus ook meegemaakt.
Destijds was er nog maar één boek over geschreven (alleen in het Duits) ‘Das Drama im Mutterleib – Der verlorene Zwilling’
geschreven door Alfred en Bettina Austermann, ik geloof dat ik het in één adem en met open mond uitgelezen heb.
Ik herkende veel en omdat ik vond dat meer mensen dit zouden moeten lezen,
heb ik een Nederlandse uitgever gevraagd of zij het uit zouden willen geven.
Dat is gebeurd, Akasha heeft het uitgegeven en het wordt heel veel gelezen.
Ik ben dankbaar dat ik die impuls toen opgevolgd heb.
Wat dit met de rest van mijn verhaal te maken heeft? En met Spark? Dat zal ik nu uit de doeken doen.
Tijdens de lezing waar ik voor het eerst over dit gebeuren hoorde, werd o.a. gezegd
dat het soms voor een ziel heel erg moeilijk is om naar de Aarde te gaan, zó moeilijk zelfs dat men gewoon niet durft te gaan.
Vanwege het grote belang van het leven dat iemand niet echt aan durft te gaan,
kan het gebeuren dat zo’n ziel een begeleider meekrijgt om de sprong te durven wagen.
Dit herkende ik helemaal. Diep van binnen wist ik dat ik het vreselijk vond om naar de Aarde te gaan.
En ook nu heb ik nog steeds zoiets van ‘niet nog een keer’!
Heb ik dan zo’n vreselijk leven, helemaal niet, ik heb een heerlijk leven!
Maar wat ik tegenkom op Aarde is vaak zo schrijnend, zo pijnlijk, zo Aarde onterend, dat ik daar niet blij van word.
Een toch wilde ik gaan, wilde ik gaan omdat ik een taak te vervullen had hier op Aarde.
Een taak die er aan bij zou dragen dat het leven op aarde beter zou kunnen worden.
Dát was mijn drijfveer, dáár ging ik voor, maar die sprong…… brrr, daar kon ik wel wat hulp bij gebruiken.
Die hulp kreeg ik van mijn tweelingziel met wie ik toen op Sirius leefde.
Een hele diepe en intense verbinding, een samen een-zijn zó sterk,
dat daar hier op Aarde eigenlijk geen vergelijking voor te vinden is.
Wij hadden een gezamenlijk doel, een taak.
Eén van ons zou naar de Aarde gaan, de ander zou vanaf Sirius ondersteuning bieden.
Prachtig, heel mooi en zó de moeite waard!
Maar níet als ík degene was die aangeboden had om naar de Aarde te gaan.
Oeps, slik, dat was niet niks. Ik trok mij min of meer terug, durfde het niet meer aan.
Maar die prachtige taak bleef knagen, ik wílde dit doen!
Om die sprong in het duister te vergemakkelijken, besloot mijn tweelingziel met mij mee te gaan
tot in de baarmoeder en daarna terug te keren naar het basisstation zou je kunnen zeggen, naar Sirius.
Wetend dat mensenkinderen door een sluier van vergetelheid gaan na hun geboorte,
en eenmaal op Aarde zich hun prachtige taak niet meer kunnen herinneren,
was het noodzakelijk dat er een anker zou zijn dat mij op Aarde aan mijn taak zou herinneren.
Daarvoor had ik mijn tweelingziel op Sirius nodig, hij zou mij wakker schudden,
mij triggeren, mij aanzetten om mijn taak op mij te nemen.
Zo geschiedde het dat wij samen afreisden naar de Aarde en in de baarmoeder van mijn aardse moeder terechtkwamen.
Zo werd mijn tweelingziel ook mijn tweelinghelft. Wat een steun was dat, wat een geruststelling, wat een liefdevolle hulp!
Veel te snel kwam daar echter de tijd van afscheid nemen en trok mijn tweelingziel zich terug naar Sirius,
zijn levenloze minuscule lichaampje achterlatend. Wát een verdriet, wát een drama, wát een pijn!
Om toch nog iets van hem vast te kunnen houden, groeide mijn lichaampje om zijn lijfelijke resten heen.
Dát was ook wat later door de chirurg verwijderd werd.
Het vruchtater mengde zich met mijn verdriet en kreeg de bijsmaak van de dood.
Ook nu nog, ruim 60 jaar later, heb ik heel veel moeite met waterdrinken.
Er zit op de een of andere manier een nare bijsmaak aan.
Ik werd geboren met een tangverlossing, ik wilde er niet uit!
Direct contact met mijn moeder was er niet, pas na ruim een dag,
wat naar mijn gevoel altijd een moederband in de weg heeft gestaan.
Ik groeide op als een super gelovig kind en staarde altijd naar de sterren, nog steeds trouwens..
Toen ik 40 was kwam ik met spiritualiteit in aanraking en raakte de kerk op de achtergrond en verdween uiteindelijk van het toneel.
De tijd zat eraan te komen dat ik mijn taak ook werkelijk op mij zou horen te nemen.
Maar wat is dat moeilijk als je op Aarde bent en die taak ingaat tegen dat wat door het merendeel van de mensen wordt geloofd.
Makkelijker was het om mij gewoon mee te laten drijven op wat toen geaccepteerd werd.
Wéér zo’n keuzemoment, wéér een sprong in het diepe die gemaakt diende te worden.
Ik werd er goed in om niet die stappen te zetten die nodig waren.
Dat mijn tweelingziel flink in de rats zat over onze gezamenlijke opdracht mag duidelijk zijn.
Opnieuw moest hij in actie komen om onze taak te redden.
Dat deed hij, hij kwam opnieuw in mijn leven en was 14 jaar lang mijn beste vriend.
En niet alleen de mijne, ook die van man en kinderen.
Maar de verbinding die ik met hem voelde was zó bijzonder, zó krachtig
en zó vol van onvoorwaardelijke liefde, een betere vriend kun je je niet wensen.
Ik leerde veel van hem en zo zorgde hij er o.a. voor dat ik de opleiding tot Pampamesayoq ging volgen.
Dat zijn leven minder makkelijk was dan ik altijd gedacht had, werd mij pas duidelijk na zijn overlijden.
Diverse keren is er geprobeerd roet in het eten te gooien, om zo te voorkomen dat ik mijn taak ging leven.
Maar gelukkig zijn die pogingen nooit echt gelukt.
Hoe vaak entiteiten hem niet hebben aangevallen kan ik niet zeggen.
Wat had hij dan een pijn, wat had hij het dan moeilijk en wat duurde het lang
voordat ik door had wat er speelde en wist wat ik hieraan kon doen.
Salie werd mijn beste hulp, hóe vies Spark dat ook vond.
Het moest, mét entiteit kon hij niet leven, dat zou naar een voortijdige dood geleid hebben.
In een megabult onder zijn oksel, zo groot als een rugbybal, sloeg hij veel zware energie op.
Die bult heb ik nooit kunnen verwijderen en ook de dierenarts durfde dat niet aan.
Maar goed ook denk ik, want wat zou er vrijgekomen zijn als er wel in gesneden zou zijn, salie te kort ben ik bang.
Hij is er gelukkig oud mee geworden en mocht uiteindelijk gaan toen hij fysiek niet meer kon.
Pas daarna begon het ‘grote delen’ en ging ik dingen begrijpen, verbanden leggen.
Toen begreep ik pas dat hij in de gedaante van een hond naar de Aarde gekomen was
om mij te helpen mijn weg te gaan, op ónze weg moet ik zeggen.
Toen begreep ik ook waarom ik zo’n verdriet had om zijn sterven,
waarom het zo verschrikkelijk pijn deed, dat ik het bijna niet hanteren kon.
Het was een herhaling van toen, een herhaling van het moeten missen van mijn tweelingziel waar ik zo mee verbonden was.
Ik heb in de diepte gekeken, heb de depressie zien naderen, maar ben gelukkig op tijd gewaarschuwd.
Nee niet met liefdevolle woorden en voorzichtige adviezen,
zijn woorden waren duidelijk, glashelder en niet mis te verstaan.
Er ging een wereld voor mij open, een wereld die ik als mens niet kende.
Ik moest mijn grenzen verleggen, behóórlijk verleggen, wilde ik verder kunnen.
Oude overtuigingen moesten overboord om het nieuwe toe te kunnen laten.
Als je als lezer ook maar enigszins denkt zoals ik toen,
zal het feit dat een hond volkomen gelijk kan zijn aan de mens, moeilijk te begrijpen zijn.
Maar ik kan er niet meer omheen, het is overduidelijk.
Terugkomend op de Ma’aan - Lot familie, waar ik deel vanuit maak,
is mijn vraag aan Spark hoe ik dit duidelijk kan maken aan de mens, heel verklaarbaar.
Hoe kan ik deze kosmische wijsheid vertalen naar het aardse niveau?
Spark reikte mij een begrijpelijke vergelijking aan en ik zal proberen
om aan de hand van deze vergelijking een en ander duidelijk te maken.
‘Vergelijk de Aarde met een Internationaal Internaat en er zal veel duidelijk worden’, zei Spark.
Een school waar leerlingen vanuit de hele wereld terecht kunnen om te leren wat ze graag willen.
Niet zomaar een school dus met maar een paar leerwegen,
nee een school waarop je je in alles wat je maar kunt bedenken kunt verdiepen.
Geen kleine particuliere school, maar een mega scholencomplex
waar een ontelbaar aantal leerlingen en leraren rondlopen.
Het is onmogelijk om iedereen te kennen,
dat blijft beperkt tot een klein groepje in dezelfde vakken geïnteresseerde studenten.
De voertaal op dit internaat is Engels, de taal van de Engelen, ofwel de taal van Liefde.
Deze taal zul je in de eerste plaats moeten leren wil je verder kunnen studeren op deze school.
De leerlingen en de leraren komen overal vandaan, komen vanuit de hele wereld naar deze school.
Zo kan het zijn dat je in een klas terecht komt waarin een student uit Iran naast iemand uit Alaska zit,
of een Nederlandse student naast een Hopi indiaan, om maar eens iets te noemen.
Sommige leerlingen weten al heel veel voordat ze naar het internaat gaan en zijn er maar kort,
om daarna terug te keren naar huis om de opgedane kennis te delen.
Andere leerlingen zijn als een spons die heel veel informatie in zich op kan nemen
en volgen de ene opleiding na de andere om hier later iets mee te kunnen betekenen voor hun familie en vrienden thuis.
Iedereen is aan elkaar gelijk op dit internaat, ongeacht waar men vandaan komt
en hoelang men op het internaat verblijft, welke functie men ook heeft.
De taal van Liefde, die iedereen verplicht is om te leren en te spreken, is de verbindende factor.
Leerlingen en leraren, de conciërge en de tuinman, de kok en de schoonmaker,
de directeur en de portier, zij spreken allen dezelfde taal en zijn volkomen aan elkaar gelijk.
Moeder Aarde is dus als dit internaat, is in het Universum een heel goed aangeschreven leerschool
die door leerlingen vanuit de hele Kosmos wordt bezocht om levenslessen te leren.
Zo kun je dus op dit internaat, dat Moeder Aarde heet, bewoners zowel van Sirius, de Pleiaden, Venus
als van heel veel andere planeten tegenkomen, zowel als leerling, leraar, tuinman, conciërge, schoonmaker, kok,
hulp in de huishouding, gezondheidskundige, verzorger in de dierenverblijven of bewoner van deze verblijven,
als boom, struik of plant en nog vele andere functies die op een zo’n groot internaat nodig zijn
om deze naar behoren te kunnen laten functioneren.
En nee, niet iedere student, niet iedere bezoeker van een andere planeet ziet er hetzelfde uit.
Niet allemaal hebben ze de gedaante van een mens aangenomen.
Men kan ook voor een andere levensvorm gekozen hebben, een vorm die past
bij wat men op dit internaat, ofwel hier op Aarde, wil komen leren of brengen, of beide.
Je moet dus niet raar opkijken als een dier een grote meester blijkt te zijn,
of een boom meer kennis bevat dan je je als mens kunt voorstellen.
Zo kan het dus zijn, zoals in mijn geval, dat je als mens een periode een hond als leraar hebt.
Het heeft mij anders leren kijken naar de wereld om mij heen.
Het heeft mijn grenzen verlegd om in te kunnen zien dat elke aanwezigheid op Aarde zowel leraar als leerling kan zijn.
Tijdens mijn opleiding tot Sjamaan van de Aarde, leerden de Sjamanen ons de 7 lagen van de Aarde,
lagen waar wezens wonen die ons kunnen helpen. Leraren zou je kunnen zeggen.
In één van die lagen wonen wezens die we Hucha Eaters noemen
en die instaat zijn om zware energie te transformeren naar schone energie
en Moeder Aarde te voeden met het 'zware' wat wij met ons meezeulen.
Deze Hucha Eaters kun je dus zien als Helpers van een andere planeet, een ander sterrenstelsel,
die hun diensten aanbieden om zowel Moeder Aarde als de mens die daarop leeft te helpen.
In een andere laag van de Aarde wonen de kristallen, ook wezens, Spirits van andere planeten
die heel veel kennis bewaren en deze graag met ons willen delen.
Of de Spirits van de stenen, ook hun kennis en hun kunnen gaat ver voorbij de aardse kennis.
Wat een geschenk dat deze bijzondere leerschool waar wij onze lessen volgen of geven,
zoveel hulpbronnen heeft vanuit andere planeten, andere dimensies.
Wanneer je hier voldoende lessen gevolgd hebt, voldoende wijs geworden bent om te delen,
om zelf les te geven of deel uit te maken van de enorme organisatie van deze aardse leerschool,
komt de tijd dat je iets meer mag gaan zien en begrijpen van de leerschool die Aarde heet.
Dan overstijg je voor een deel het niveau van de leerling
en leer je je lessen verder als leraar of welke andere functie je ook maar verkiest.
Maar het feit blijft bestaan dat iedereen, ongeacht zijn functie, volkomen gelijk is aan elkaar.
Ben je er nog steeds? Lees je nog steeds mee?
Schud je nu je wijze hoofd of zit je hoofd nu vol met gedachten die het waard zijn om langer over na te denken?
Voor alle duidelijkheid, dit is zoals het mij getoond is door mijn trouwe begeleider waar ik al zoveel van geleerd heb.
Het is dus een wijsheid zoals die tot mij komt, wat niet wil zeggen dat het ook met jou zal resoneren.
Blijf voelen hoe dit voor jou is, kun je er wat mee of vind je het de grootste lariekoek die er is. Dat is aan jou om te bepalen.
Ik ben blij met deze inzichten, het maakt mij veel duidelijk.
Wat het óók doet is dat het mij heel veel respect leert voor andere levensvormen.
Levensvormen die in werkelijkheid bezoekers van andere werkelijkheden dan de onze zijn.
Het leert mij dat dit nog maar het begin is van iets veel groters dat nu nog niet door mij te bevatten is.
Ik laat mij verrassen en vraag Spark om mij te blijven onderwijzen.
Spark, die niet langer de hond is die hij was en die mijn aardse leven even gedeeld heeft.
Spark, mijn tweelingziel van Sirius die nauw met mij samenwerkt.
Zo was het de bedoeling, samen werken, hij daar en ik hier.
Volkomen gelijkwaardig aan elkaar, zonder hem kan ik hier mijn taak niet uitvoeren
en zonder mij kan hij de kennis en wijsheid die hij heeft op Sirius niet overdragen
aan de mens op aarde die zo heel graag de lessen op deze leerschool wil volgen.
Helpt dit bij mijn verdriet over het loslaten van mijn lieve, trouwe hondenvriend, die voor mij mijn Zwarte Sjamaan was in dit leven?
Als ik mij richt op wat hij mij aanreikt dan helpt dat zeker!!!
Maar dat lukt mij nu ook nog niet altijd, het weten is er, het doorleven ervan moet zijn vaste vorm nog aannemen.
Maar zodra ik weer terugval in het aardse missen, dat er zeker nog is, dan stromen de tranen weer volop.
En als ik mij daarin verdrink door dat andere stuk niet aan te gaan, dan plons ik regelrecht in een depressie
die mij afhoudt van mijn taak hier op aarde en heeft de donkere kant van het bestaan het gewonnen.
Dan is de moeite van mijn tweelingziel voor niets geweest, is mijn eigen inzet tevergeefs geweest
en mag ik een volgende keer gewoon nog een keer terugkomen, mag ik deze klas nog een keer overdoen.
No way, dat ben ik niet van plan, ik moet er niet aan denken, hoe goed ik het hier ook heb.
Ondanks dat ik een keuze heb, heb ik eigenlijk ook geen keus.
Ik ga ervoor en probeer te delen wat gedeeld kan en mag worden.
Misschien is dát wat er nu gebeurt door dit verslag helemaal uit te lezen, ik hoop het.
Al met al is het een lang verhaal geworden, een rondreis om uiteindelijk aan te komen bij dat wat ik wilde delen.
Ik hoop dat het een beetje te volgen was en dat je door al die omzwervingen niet de draad van het verhaal bent kwijt geraakt.
Mocht dat zo zijn, vertrouw dan op je innerlijke TomTom en laat je leiden op jouw eigen persoonlijke weg naar jouw bestemming.
Goede reis. See you, love you.