In november van dit jaar (2016) mocht ik voor de 2e keer de Mosoq Karpay ontvangen, deze keer van Don Claudio. Fijn om hem weer te ontmoeten, dat voelt steeds weer als thuiskomen, dat heb ik bij alle Paqo’s trouwens. Ik ben hen zó dankbaar dat zij de moeite nemen om steeds weer zulke grote reizen te ondernemen om ons te kunnen ondersteunen met hun wijsheid, kennis, hun healingen en inwijdingen. Daar heb ik geen dankbaarheid genoeg voor om dat aan te geven. Even een moment voor mijzelf dus, een inwijding die mij nog krachtiger op mijn pad zet. Ook goed om zelf weer eens te ervaren hoe het is om een inwijding te ontvangen ipv deze te geven. Zó belangrijk om te weten hoe het voelt als je daar ligt en hoe belangrijk de houding van de sjamaan is en hoe hij/zij zijn handelingen uitvoert. Dat bepaalt namelijk of je je helemaal open durft te stellen om dát te ontvangen wat voor je klaar ligt, dat wat je het meest nodig hebt op dát moment in je leven.
Wat mij van deze inwijding het meest bij blijft zijn de beelden die ik mocht zien, ik ben niet zo’n voeler namelijk. Horen kan ik wel, maar ‘luisteren’ is weer een ander verhaal :-) al gaat dat steeds beter gelukkig. Tijdens het openen van mijn hart, aan het begin van de inwijding, knielde de Egyptische Godin Isis aan de linker kant van mijn hart en bleef daar de hele inwijding (bijna 2 uur) zitten. Dat voelde fijn, alhoewel ik er geen idee van had waarom ze daar zat, ik hield mij namelijk helemaal niet met haar bezig. Vlak voor het einde van de Mosoq Karpay inwijding werd duidelijk dat zij op het punt van bevallen was en bracht zij een kind ter wereld dat zij in mijn hart bracht, mij toevertrouwde met de boodschap dit kind groot te brengen en op te voeden om uiteindelijk dit kind te wórden. Op dát moment, bijna aan het einde van de inwijding, sloot Don Claudio mijn hart. Bijzonder. Eenmaal thuis natuurlijk gegoogeld op de Godin Isis. want hoewel ik wel íets van haar afwist, was dat maar heel summier. Isis staat, zo las ik, symbool voor de Moeder Godin die gekoppeld is aan de ster Sirius. Laat Sirius (Tuta Chaska) nu mijn spirituele naam zijn die ik in de opleiding van Don Dante mocht ontvangen! Wow, dat kwam wel even binnen, Isis bedoel ik en Sirius.
Het ontvangen van een inwijding is eigenlijk één grote meditatie, zowel voor de sjamaan als voor de persoon die de inwijding mag ontvangen. Er werd mij met klem duidelijk gemaakt dat ik de God, de Godin in mijzelf mag (nou ja ‘móet’, al hou ik niet zo van het woord moeten) gaan worden, gaan léven. Dat is voor een bescheiden mens als ik ben niet zo’n eenvoudige opdracht en ik snap ook dat dit met klem gezegd werd omdat ik het anders gewoon niet wil horen. Bijzonder is dat precies ná dat moment Don Claudio weer verder ging met zijn 'handelingen'.
Op een gegeven moment zag ik een Heilige Plek in Peru, voelde ik mij er helemaal door omgeven, wás ik dus even in het gebergte van Hayu Marca in Zuid Peru in de buurt van het Titicacameer, zo bleek later toen ik Google raadpleegde. Ik ‘hoorde’ de naam Amaru Muru, maar het ging ook over de Gouden Schijf en Lake Titicaca.
De Heilige Plek die ik voor mijn geestesoog zag was de Poort naar de Hemel of de Poort naar de Goden, een deurvormige plek in de berg die door de lokale indianen de 'Stad van de Goden' wordt genoemd, de doorgang naar het land van de Goden. Een legende over de tijd van de Spaanse inquisitie vertelt dat de indringers vooral uit waren op het stelen van goud en kostbare stenen van de Inca's. Amaru Muru, de priester van de Tempel van de Zeven Stralen, vluchtte met een gouden zonneschijf, die de sleutel van de Goden van de zeven stralen wordt genoemd, en verborg zich in de bergen van Hayu Marca en kwam bij de geheimzinnige deur. Deze deur was een sterrenpoort die door sjamanen werd bewaakt. Hij toonde hen de gouden zonneschijf, de sleutel van de goden, en opende de deur, ging het portaal door en is erna nooit meer gezien.
Een aantal weken voor de inwijding kwam de ‘Gouden Schijf’ fysiek op mijn pad n de vorm van de vrij zeldzame Zonne Pyriet Schijf en heb ik, na veel met deze bijzondere steen gemediteerd te hebben, een Mesa steen die op het punt van vervangen stond door deze bijzondere steen vervangen.
Corien van Vliet vertelde ons tijdens de Sirius Workshop die ik in 2015 bij haar volgde, dat in de tijd van de verdwijning van Lemuria een bergketen in de Andes een nieuwgevormd meer omhoog tilde, het Titicaca meer. De meesters van Lemuria wisten dat Lemuria zou vergaan en droegen hun kennis energetisch over aan bepaalde plaatsen of elementen op aarde. Hierdoor kon de wijsheid en kennis die reeds bestond worden bewaard. Meester Muru, priester en sjamaan, kreeg de taak de ‘lichtschaal’ waarmee de Lemurianen zich konden verbinden met Sirius, energetisch over te plaatsen naar een nieuw ontstaan meer in Zuid-Amerika. De priesters bouwden de zonnetempel op het zonne-eiland in dat meer, het Titicaca meer, om het punt te markeren waar het centrum van de energetische zonneschijf zich bevindt.
Dit alles brengt mij weer terug bij wat ik tijdens de inwijding mocht ervaren en brengt alles met elkaar in verband: de Zonneschijf, het Titicacameer, Amaru Muru en dus ook Sirius (zie ook mijn blog over Spark). Nog meer dus om over na te denken en te integreren.
Don Claudio nam tijdens zijn meditatie een grote uil waar, die sterren over mij heen strooide om mij met mijn sjamanistisch werk te helpen. Ook weer heel kloppend want wie mij kent weet dat ik heel veel met uilen heb. Aan het begin van de inwijding landde er trouwens een grote vogel op mijn rechter schouder, dat moet de uil wel geweest zijn, kan haast niet missen. Laat ik nu ook nog eens een ratel met daarop een uil krijgen, ja krijgen(!), zo passend allemaal!
Al met al weer een hele fijne inwijding die ik nu alle tijd ga geven om te integreren. Ik voel mij niet alleen een gezegend mens, ik bén een gezegend mens!