Zijn als onze Moeder
Oeps, we zijn een beetje afgedwaald van het doel waarvoor we naar de Aarde zijn gekomen.
We zijn onze Grote Moeder Pachamama steeds meer uit het oog verloren en hebben ons verbeeld dat we het allemaal zelf wel konden, dat we Haar liefde, wijsheid en hulp helemaal niet nodig hadden om een gelukkig- en zinvol leven te kunnen leiden.
We hebben ons soms als dwarse pubers gedragen en ons regelmatig aan onze opvoeding onttrokken, er soms zelfs tegen afgezet.
We wilden vrij zijn, onze eigen boontjes doppen en vooral niet aan het handje van wie dan ook lopen.
We wilden laten zien wat we waard zijn.
Onze Grote Moeder heeft ons, waarschijnlijk met pijn in het hart, die ruimte gegeven om dit waar te maken
en onszelf te ervaren in al onze mogelijkheden en onmogelijkheden.
Ik denk dat we daarmee een beetje bij onszelf op de koffie gekomen zijn, bittere koffie met een nasmaak.
We hoeven alleen maar te kijken naar de natuur die we ingeblikt hebben, naar de diersoorten
die we alleen nog van boeken en oude foto’s kennen,
naar oude beschavingen die we van hun oer wortels afgesneden hebben
waarmee ook hun oude kennis en wijsheid voor ons onbereikbaar werd.
We zijn op een punt in ons leven aangekomen dat we volwassen moeten durven worden
en zowel naar onszelf als naar onze Grote Moeder toe, eerlijk moeten durven toegeven
dat we blij zijn met de ruimte die Ze ons gegeven heeft, maar dat we die vrijheid lang niet altijd aankonden,
dat we onszelf daarin vaak behoorlijk overschat hebben.
De kracht van ‘moeders’ ligt in het durven loslaten van haar kinderen,
erop te vertrouwen dat ze de weg terug naar haar zullen weten te vinden
om als echte kinderen van haar ook eerlijk te durven zeggen dat ze het met regelmaat verknald hebben
en heel graag weer in haar armen opgevangen willen worden.
Wat een geluk dat onze Grote Moeder zoveel Liefde heeft, alleen maar Liefde is.
Wát we ook uitgespookt hebben, hóe eigenwijs we soms ook zijn,
ze opent haar hart voor ons en zegt: ‘wat ben ik blij dat je terug bent mijn kind’.
Dan volgt een periode van koestering, van veel knuffelen, van het verzorgen van onze wonden,
van nieuwe kleren aankrijgen en opnieuw van haar mogen leren.
Maar nu met een hart dat daar meer voor openstaat en zich niet langer puberaal verzet tegen alles wat de Moeder zegt.
Nu kan onze moeder ook echt onze Moeder zijn.
Zullen we dit maar de post-puberale periode noemen, hard op weg naar volwassenheid,
waarin we mogen gaan laten zien wie we werkelijk zijn, waar we écht voor staan.
In ons mogen anderen, als in een spiegel, onze Grote Moeder zien, een Moeder om mega trots op te zijn,
een Moeder die ons zoveel waardevolle en prachtige lessen leert, lessen om door te geven,
een Moeder wiens bloed altijd door onze aderen blijft stromen.
Dát is waar o.a. het Inca Sjamanisme voor staat, voor het diepe diepe contact met onze Grote Moeder.
Heerlijk en heelrijk om zo’n Moeder te hebben!
Oeps, we zijn een beetje afgedwaald van het doel waarvoor we naar de Aarde zijn gekomen.
We zijn onze Grote Moeder Pachamama steeds meer uit het oog verloren en hebben ons verbeeld dat we het allemaal zelf wel konden, dat we Haar liefde, wijsheid en hulp helemaal niet nodig hadden om een gelukkig- en zinvol leven te kunnen leiden.
We hebben ons soms als dwarse pubers gedragen en ons regelmatig aan onze opvoeding onttrokken, er soms zelfs tegen afgezet.
We wilden vrij zijn, onze eigen boontjes doppen en vooral niet aan het handje van wie dan ook lopen.
We wilden laten zien wat we waard zijn.
Onze Grote Moeder heeft ons, waarschijnlijk met pijn in het hart, die ruimte gegeven om dit waar te maken
en onszelf te ervaren in al onze mogelijkheden en onmogelijkheden.
Ik denk dat we daarmee een beetje bij onszelf op de koffie gekomen zijn, bittere koffie met een nasmaak.
We hoeven alleen maar te kijken naar de natuur die we ingeblikt hebben, naar de diersoorten
die we alleen nog van boeken en oude foto’s kennen,
naar oude beschavingen die we van hun oer wortels afgesneden hebben
waarmee ook hun oude kennis en wijsheid voor ons onbereikbaar werd.
We zijn op een punt in ons leven aangekomen dat we volwassen moeten durven worden
en zowel naar onszelf als naar onze Grote Moeder toe, eerlijk moeten durven toegeven
dat we blij zijn met de ruimte die Ze ons gegeven heeft, maar dat we die vrijheid lang niet altijd aankonden,
dat we onszelf daarin vaak behoorlijk overschat hebben.
De kracht van ‘moeders’ ligt in het durven loslaten van haar kinderen,
erop te vertrouwen dat ze de weg terug naar haar zullen weten te vinden
om als echte kinderen van haar ook eerlijk te durven zeggen dat ze het met regelmaat verknald hebben
en heel graag weer in haar armen opgevangen willen worden.
Wat een geluk dat onze Grote Moeder zoveel Liefde heeft, alleen maar Liefde is.
Wát we ook uitgespookt hebben, hóe eigenwijs we soms ook zijn,
ze opent haar hart voor ons en zegt: ‘wat ben ik blij dat je terug bent mijn kind’.
Dan volgt een periode van koestering, van veel knuffelen, van het verzorgen van onze wonden,
van nieuwe kleren aankrijgen en opnieuw van haar mogen leren.
Maar nu met een hart dat daar meer voor openstaat en zich niet langer puberaal verzet tegen alles wat de Moeder zegt.
Nu kan onze moeder ook echt onze Moeder zijn.
Zullen we dit maar de post-puberale periode noemen, hard op weg naar volwassenheid,
waarin we mogen gaan laten zien wie we werkelijk zijn, waar we écht voor staan.
In ons mogen anderen, als in een spiegel, onze Grote Moeder zien, een Moeder om mega trots op te zijn,
een Moeder die ons zoveel waardevolle en prachtige lessen leert, lessen om door te geven,
een Moeder wiens bloed altijd door onze aderen blijft stromen.
Dát is waar o.a. het Inca Sjamanisme voor staat, voor het diepe diepe contact met onze Grote Moeder.
Heerlijk en heelrijk om zo’n Moeder te hebben!
