Een verslag van een Sessie en toch ook weer niet.
Iedere Sessie is anders, maar elke Sessie brengt iemand wel in een dieper contact met wie men in wezen is.
De verhalende Sessie hieronder is ontstaan toen ik mijn rol in het geheel mocht zien.
De rol van de onzichtbare begeleider die bijna onopgemerkt naast iemand gaat om samen een eindje op te lopen.
Ieders pad is anders, maar soms kom je elkaar tegen op je pad en heb je elkaar over en weer iets aan te reiken.
Ik deel het graag omdat de warmte en de liefde die deze tekst uitstraalt voelbaar is in elke Sessie,
ondanks dat elke Sessie zijn of haar eigen verhaal heeft.  

  “Met alle kracht die ik in mij heb probeer ik om in een kolkende zee mijn hoofd boven water te houden.
   De adrenaline giert door mijn lijf, alles staat op scherp en er is nog maar één gedachte over:
   ‘vaste grond onder mijn voeten en wel nú!’
   Plotseling is daar die uitgestoken hand die mijn reddingsboei is.
   Ik aarzel geen moment en grijp trillend van de geleverde inspanning de naar mij uitgestoken hand.
   Nu kan ik mijn inspanningen om het hoofd boven water te houden loslaten, kan ik mij in vertrouwen overgeven.
   Ik sluit mijn ogen, weg is de angst en vol vertrouwen in die reddende hand laat ik mij meevoeren naar een nieuw begin.
   Het water om mij heen wordt warmer en zo nu en dan kan ik de bodem voelen.
   Eindelijk die vaste grond waar ik zo intens naar verlangde, een nieuw begin?
 
   Ik voel dat ik liefdevol wordt neergelegd op een zacht en warm zandstrand en ervaar een intense moeheid.
   Er wordt een handdoek om mij heengeslagen en liefdevolle handen wrijven mij droog en warm.
   Ik beleef het als in een droom, ik ben erbij en ook weer niet.
   Kennelijk ben ik even ingedommeld en wakker wordend vind ik mijzelf terug bij een knappend houtvuur.
   De warme thee doet wonderen en langzaam krijg ik weer gevoel in mijn lijf.
   Mijn hele lichaam begint te tintelen, ik kan mijn bloed weer voelen stromen en diepe dankbaarheid verwarmt mij.
   Ik kijk om mij heen: ‘waar ben ik, wie is het die mij de helpende hand toestak?’

   Een knappend houtvuur op een adembenemende plek op Moeder Aarde is alles wat ik zie.
   Geen enkel levend wezen, alleen het beeld van een prachtig tropisch eiland dat zo uit een reisfolder lijkt te komen.
   Is dit een droom? Is dit echt? Of……. is dit wat de dood genoemd wordt?
   Ik knijp voorzichtig in mijn arm, ‘au…’  Mag ik daaruit concluderen dat ik leef, dat alles wat ik zie écht is?
   Mijn geheugen komt langzaam weer op gang en ik herinner mij hoe ik een weekje vrij had genomen
​   om mijn leven op de rit te krijgen, om nu eens echt te inventariseren wat ik met de rest van mijn leven wilde gaan doen.
   Oud genoeg voor een stuk levenswijsheid en nog jong genoeg om daar vorm aan te geven.
   Al dobberend in de zee moet ik afgedreven zijn en ben ik de grond onder mijn voeten kwijt geraakt.
   Was dat ook niet hoe mijn leven eruit zag?
   Geen vaste grond onder mijn voeten om mijzelf neer te kunnen zetten
   en eerlijk gezegd ook niet wetend wát ik dan neer zou willen of kunnen zetten.
   Met de vraag naar mijn eigenlijke bestemming in dit leven ben ik hier uiteindelijk terecht gekomen.
   Ik kijk nog eens om mij heen. Mooi is het hier, adembenemend mooi!
   Zó mooi dat ik mijzelf nóg maar eens knijp, nu harder dan de eerste keer.  

   Ik drink mijn thee en realiseer mij dat ik die toch al opgedronken had?
   Ook ligt er nu een stapel hout naast het vuur, genoeg om het een nacht lang brandend te houden,
   hout dat er kortgeleden nog niet lag, zeker weten!
   Er moet hier iemand zijn, iemand moet mij in de gaten houden en liefdevol voor mij zorgen.
   Maar ik zíe niemand!
   De thee heeft een ontspannen werking en lekker warm naast het vuur val ik in een bijna droomloze slaap.
   Wanneer ik weer wakker word liggen er droge kleren naast mij, ontwaar ik een dampende kop thee en vers gebakken brood.
   Mijn maag herkent de geur van het verse brood en rammelt bij het vooruitzicht van eten.
   Het smaakt voortreffelijk en ik voel mij als herboren.
   En nu? Nog steeds niemand te zien, zelfs geen voetstappen in het zand.
   Het vreemde van deze situatie zet mij aan het denken.
   ‘Wat is de bedoeling hiervan?’

   Ik staar in het vuur en zak weg in een soort trance.
   Ik hoor het monotone geluid van een trommel: pampampampampampampam.
   Dit geluid voert mij ver terug in de tijd, naar de tijd toen ik op het punt stond om af te reizen naar de schoot van mijn moeder.
 
   Ben ik dat? Vol ontzag voor wie ik zie, probeer ik mij af te stemmen op dit in mijn ogen ‘Hoge Wezen’.
   Kracht voel ik, Licht, Wijsheid en zóveel Liefde!
   Alles in mij wil buigen voor dit Wezen, maar mét dat ik buig versmelt ik met dit Wezen.
   Dát is vreemd, opeens kan ik voelen, zien en ervaren alsof ik dit Wezen zelf ben.
   Bén ik dat Wezen zelf! En wéét ik 100% zeker dat ik Mijzelf ontmoet in dit prachtige Wezen!
   Én…… weet ik ook opeens waarom ik zo graag naar de Aarde wilde gaan.
   Dit raakt mij diep en mijn hart begint mee te resoneren op de trilling van dit enorme verlangen.

   Het geluid van de trommel verandert en voert mij terug naar het warm knappend houtvuur.
   In gedachten overdenk ik mijn ‘reis in de tijd’ en voel ik de wake-up call die deze reis in wezen is.
   Als een kat heb ik altijd om de hete brij heen gedraaid, aarzelend en treuzelend.
   Aan de ene kant hongerig en smachtend naar die heerlijke brij, maar aan de andere kant ook doodsbang ervoor.
   Ik neem een besluit, een resoluut besluit!
   Vanaf nu ga ik het anders doen.
   Geen geaarzel en getreuzel meer, geen angst meer voor dát wat ik zo heel erg graag wil.
   Ik gá ervoor! Ik zie mijn eigen angsten onder ogen, de angst voor mijn eigen grootsheid.
   Ik ga eindelijk Mijzelf zijn, de Zelf die ik heb mogen ontmoeten tijdens mijn reis.

   Alsof deze beslissing een codewoord is, verandert opeens alles.
   Naast mij landt een grote witte vogel, een heuse helikopter.
   De door de propellers veroorzaakte wind dooft het houtvuur.
   De deur van de helikopter zwaait open en weer wordt er een hand naar mij uitgestoken.
   Krachtig grijp ik deze hand en trek mij op de helikopter in.
   ‘Welkom aan boord’ hoor ik ‘waar gaat de reis naartoe?’
   Zonder aarzelen vertel ik wat mijn bestemming is en na het sluiten van de deur stijgt de helikopter op,
   op weg naar mijn uiteindelijke levensbestemming, het pad van mijn Ziel.”

Plotseling vind ik mijzelf terug op de behandeltafel en wordt mij verteld dat de sessie afgelopen is
en ik langzaam weer terug mag komen in het hier en nu.
‘Doe het rustig aan. Als je voelt dat je zover bent mag je weer komen zitten’.
Er spookt van alles door mijn hoofd. Bijna alsof ik uit een droom ontwaak.
Ik probeer het vast te houden, maar de finesses ben ik kwijt.
Wat blijft is het sterke gevoel dat ik er klaar voor ben om eindelijk mijn levensbestemming te gaan leven.
Ik voel een kracht en een vastberadenheid die nieuw voor mij is.
Na een tijdje ga ik voorzichtig rechtop zitten.
‘Haal nog even een paar keer diep adem en maak via je voeten contact met de Aarde
 zodat je weer vaste grond onder je voeten krijgt.
 Daarna gaan we aan tafel zitten om samen te delen wat we kwijt willen’ wordt mij gezegd.
Het is zó rustig in mij dat ik amper woorden kan vinden om over mijn reis te vertellen, dat hoeft gelukkig ook niet.
Het voelt goed, méér dan goed en daar gaat het om.
Blij en tevreden ga ik later naar huis, vol gedachten en krachtiger dan ik mij ooit gevoeld heb.
De tips en ervaringen van de ‘reisleidster’ zullen mij verder ondersteunen,
Ik sta er niet alleen voor en mag altijd contact opnemen als ik daar behoefte aan heb.

Wat blijft is een vage herinnering aan een uitgestoken hand, aan een zonovergoten goddelijk eiland,
aan iemand die er is en ook weer niet, aan een helikopter die mij naar mijn uiteindelijke bestemming brengt, het pad van mijn Ziel.
Erover nadenkend voelt dat prachtige eiland voor mij als de Sessie die ik mocht ontvangen.
Dáár gebeurde het, dáár kwam ik in contact met wie Ik Ben.
Het was míjn reis, mijn eigen persoonlijke queeste inclusief mijn eigen reisleidster,
beschermend en aanmoedigend, onopvallend en toch ook weer niet.
Dit is een reis die zeker nog lang na echoot, die tijd nodig heeft om deel van mijzelf te worden,
om mij op mijn voeten te zetten en mijn tijdens de Sessie genomen beslissing, tot werkelijkheid te maken.
En als de echo verstilt …… boek ik een nieuwe reis, zeker weten.