Quality Time
 
Ook na het afronden van mijn Sjamanistische opleiding ben ik nog steeds in opleiding zou je kunnen zeggen.
Nu echter niet meer direct bij de Paqo’s, maar vanuit mijn eigen innerlijke Bron.
Deze lessen zijn voor mij een verdieping en een aanvulling op de prachtige basis die de Paqo’s gelegd hebben. Lessen die mij, zoals door de Paqo’s bedoeld, bij mijn eígen basis brengen en daar ben ik o zo  dankbaar voor.
 
Tijdens de opleiding, maar ook bij het ontvangen van de Munay-Ki en de Nusta Karpay, wordt geleerd hoe we de eigen Wiracocha kunnen openen, de eigen persoonlijke verbinding met het Hogere, met de Kosmos,
de Goddelijke Bron of welke naam we daar ook maar aan geven.
Het openen van de Wiracocha biedt bescherming, laat de Hogere Kracht door ons heen werken
en geeft toegang tot hogere Informatie dan de informatie uit het dagelijkse leven.

Wiracocha is ook de naam van de Oppergod van de Inca’s, de Scheppingsgod die het heelal bezielde
door alles leven in te blazen.
Vandaar ook dat er binnen het Inca Sjamanisme veel met de Heilige Adem wordt gewerkt,
het zogenaamde inblazen.
De Heilige Adem is verbonden met de Scheppingsgod Wiracocha,
met de Kracht waarmee binnen het Inca Sjamanisme gewerkt wordt.
Heb je ooit een Inca sessie of inwijding ontvangen dan zul je je dat inblazen zeker herinneren.

Als mens zijn wij van Goddelijke Oorsprong en dragen het Goddelijke mee in al onze cellen.
Die Goddelijke Oorsprong is wie wij werkelijk zijn, hoe wij bedoeld zijn,
maar waar wij nauwelijks of niet naar durven kijken.
Wij zijn bang voor ons eigen Licht, voor onze eigen Kracht, bang dat wij niet goed genoeg zijn om Goddelijk te zijn. Van die angst wordt door de ‘tegenpool van het Licht’ veel en graag gebruik gemaakt.
Hoe? Meestal door ons aan onze eigen gedachten te laten twijfelen, aan wie wij écht zijn,
aan de prachtige inzichten die we zo nu en dan ontvangen.
Maar ook ‘afleiden’ staat hoog op de lijst van de tegenpartij,
waardoor we niet of moeilijk onze focus op het Hogere vast kunnen houden,
soms zelfs niet eens meer weten wat dat mooie inzicht was dat binnenkwam
omdat we er direct met een grote boog omheen geleid werden.
Want stel je voor dat wij zouden gaan erkennen wie we werkelijk zijn,
dat wij dat grote Licht helemaal en overal zouden gaan uitstralen,
dat zou toch de doodsteek zijn voor de tegenpool.

Als ziel hebben we al heel wat levens geleefd in allerlei vormen en situaties,
zowel hier op deze prachtige planeet Aarde als op andere plekken in het Universum of zelfs daarbuiten.
We hebben een schat aan wijsheid vergaard die blijvend tot onze beschikking staat.
Het gaat om een enorme hoeveelheid kennis en wijsheid, veel te veel om in het fysieke lichaam
dat we hier en nu ‘beleven’ op te kunnen slaan, maar ook veel meer dan we dagelijks nodig hebben
voor onze aardse lessen.
Dat wat we nodig hebben om onze lessen hier te leren ís er,
maar de kennis die ons misschien lui zou kunnen maken
waardoor we de noodzaak van het leren van onze lessen niet meer voelen,
is op een veilige plek opgeslagen om dán te kunnen gebruiken wanneer het ons werkelijk dient.
We zouden finaal uit onze voegen barsten met al die kennis, onze aardse jas is daar niet op gemaakt.
Maar zoals je bij een computer gebruik kunt maken van een externe harde schijf,
zo is er een ruimte waar al onze eigen vergaarde wijsheid en kennis veilig opgeslagen is,
onze eigen Goddelijke externe schijf.
 
Maar wat is nu precies het openen van de Wiracocha?
Hier is natuurlijk al veel over gezegd en toch wil ik graag mijn eigen inzicht hierover delen.
Het openen van de Wiracocha is naast een diep doorleefde intentie, ook een fysieke handeling
waarmee we ons kunnen verbinden met het Hogere, met Wiracocha dus.
Wanneer we inloggen op onze eigen externe harde schijf, op onze eigen Goddelijkheid
waar alleen wij het wachtwoord van hebben, openen we mijns inziens onze Wiracocha.
We verbinden ons met de Oppergod Wiracocha, met de God in onszelf.
Ik zie het openen van de Wiracocha als het om je heen slaan van een ceremonieel gewaad,
ons Priester- of Godinnengewaad dat een zuivere afspiegeling is van wie we echt zijn.
Een kleed met heel veel zakken die ruimte bieden aan alle tools, aan alle wijsheid en kennis, die bij ons hoort. Wanneer we onze Wiracocha openen, inloggen op ons eigen opgeslagen ‘levenswerk’
door dit gewaad om ons heen te slaan, hebben we toegang tot al onze opgedane wijsheid en kennis,
tot onze Goddelijkheid.
Het mooie is dat wanneer we tijdens een sessie of inwijding naast het openen van onze eigen Wiracocha,
ook de Wiracocha van de ander openen, er een uitwisseling plaatsvindt tussen beide.
Onze externe schijf ontvangt een upload, net zoals de schijf van de ander.
Binnen het Inca Sjamanisme zou je dit ‘Ayni’ noemen, de Heilige Wederkerigheid.
Wanneer we vanuit de Liefde van ons hart iets met een ander delen,
keert een equivalent daarvan altijd naar ons terug.
Zo tillen we elkaar naar een hoger niveau en groeien en ontwikkelen we aan elkaar.
Hieruit blijkt maar weer dat we niet zonder elkaar kunnen, dat we elkaar nodig hebben om te groeien
en ook dat we volkomen gelijkwaardig aan elkaar zijn.

Een andere metafoor voor het om je heen slaan van de Wiracocha is een Tipi tent, een Wiracocha Tipi.
Zittend in een Tipi hebben we, omhoog kijkend, een open verbinding met de Kosmos. Het Licht van Zon, Maan en Sterren valt binnen door deze opening om ons vanuit de Kosmos te kunnen voeden.
Wanneer we ons spirituele vuurtje opstoken, kan de rook als een Geschenk aan de Kosmos vrijelijk zijn weg naar Boven gaan en vormt de as die overblijft ons Geschenk aan Moeder Aarde. Alles wat we inbrengen in dit vuur wordt getransformeerd, wordt een drievoudig Geschenk, zowel voor de Kosmos, Moeder Aarde alsook voor onszelf!
De deuropening in de Tipi is onze verbinding, onze uitwisseling met de wereld om ons heen en deze kunnen we zover open zetten als goed voelt. Wanneer we met iemand uitwisselen, in welke vorm dan ook, kunnen we de openingen aan elkaar koppelen om zo beide energieën met elkaar te laten mengen. Maar we kunnen ook op bepaalde momenten ervoor kiezen om de opening helemaal te sluiten als we even heel dicht bij onszelf willen zijn.
Het contact met Moeder Aarde is groot, rond en zeer verbindend, het is de grond onder onze voeten, de Moeder die ons draagt, de liefdevolle basis in dit aardeleven.
Wanneer we onze Wiracocha visualiseren als een Tipitent, bevatten de wanden zoveel zakken als wij nodig hebben om al onze opgedane wijsheid, kennis en gaven in op te kunnen bergen, om deze in te kunnen zetten in de wereld waarin we leven, waarin we te gast zijn. Zittend in het midden van de Tipi is elke opbergzak voor ons bereikbaar en hoeven we alleen onze hand maar uit te reiken naar dat wat we op een bepaald moment nodig hebben om hier gebruik van te kunnen maken.
Ik vind de Tipi een mooie metafoor voor het om je heen slaan van de Wiracocha, een vergelijking die voor mij in elk geval heel helder is. 

Wat er tijdens een Sjamanistische Sessie of Inwijding gebeurt werkt nog lang door.
Dat is ook de reden dat de Wiracocha niet gesloten wordt, maar deze open blijft
totdat de Kosmos zelf tot sluiten overgaat, omdat het ‘werk’ gewoon doorgaat
en dit het beste kan in de beschermde- en veilige omgeving van de Wiracocha.
De Kosmos zelf, of Wiracocha zelf zou je kunnen zeggen, zorgt voor het sluiten ervan op het juiste moment. Vandaar dat ik ook altijd adviseer om het na een Sessie of Inwijding rustig aan te doen,
de drukte te vermijden en heel dicht bij jezelf te blijven.  
 
Het openen van de Wiracocha doe je bijvoorbeeld wanneer je mediteert
of wanneer je een Sessie of Inwijding geeft.
Dat zijn momenten waarop de verbinding met het Hogere, met de Goddelijke wijsheid, heel welkom is.
De vraag dient zich natuurlijk aan waarom onze Wiracocha dan niet altíjd geopend kan zijn.
Wanneer we de Wiracocha openen, toegang hebben tot onze Goddelijke wijsheid,
zijn we daar bewust bij betrokken en staat alles wat we doen in het teken van het Hogere,
creëren we als het ware een heilig gebeuren, iets dat we onmogelijk de hele dag vast kunnen houden.
Ga maar eens boodschappen doen met deze intentie en je weet wat ik bedoel.
Daarom is het openen van de Wiracocha alleen bedoeld voor díe momenten
waarop we ons in dienst stellen van het Hogere.
Goddelijke Quality Time zou je kunnen zeggen.
Zó waardevol om daar met regelmaat tijd voor vrij te maken,
tijd uit te trekken voor de in wezen belangrijkste relatie in ons leven, de relatie met het Hogere.  
Juist door hierin te investeren ontstaat er meer diepgang in deze relatie en dus ook in onszelf
​en komen we in contact met onze eigen innerlijke wijsheid.

​


Nadat deze informatie bij mij binnenkwam bezocht ik een lezing van Maarten Oversier over de 'Tranen van de Voorouders'
en ook hij gebruikte het symbool van de tipi. Bijzonder en heel herkenbaar.
Een hele boeiende lezing trouwens, zeer de moeite waard. Voor actuele lezingen kun je hier terecht.
Ik zet de Wiracocha Tipi nu dagelijks om mij heen en dat voelt heel goed, veilig en vertrouwd.
Heb nu zelfs een kleine terracotta tipi om kegeltjes Heilig Hout wierook in te branden, heerlijk op meerdere manieren :-).